δεν τη γνώριζα τη συγκεκριμένη αρθρογράφο, καθόλου. Δεν την είχα καν ακουστά. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό μας πάει στο εξής, ότι τελικά σημασία δεν έχει ποιος γράφει πού. Σημασία έχει ότι ο κ. Κασιμάτης έχει μεγάλη επιφάνεια και προβολή: "ο ρόλος που βαράει εκεί μέσα" είναι ακριβώς ότι πολλοί αγοράζουν Κ για να διαβάσουν Κασιμάτη, όπως κάποτε αγόραζαν Βήμα για τη Σίβυλλα (μπρρρρ), Ελευθεροτυπία για τον Φρέντυ Γερμανό ή Νέα για τον Ψαθά... Απεναντίας, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου ούτε η κα Μαργωμένου ούτε, πολλώ μάλλον, κάποιος να αγοράζει Κ για να διαβάσει την κα Μαργωμένου: με τέτοιο ποιητικό επώνυμο θα τη θυμόμουν σίγουρα. Άρα η ερώτησή μου είναι σύντομη αλλά κάπως παραπειστική και σίγουρα καθόλου απλή.
Επίσης, και προς μερική υπεράσπιση της κας Μαργωμένου, παραπολιτικές στήλες με κάπως ανόητα κουτσομπολιά για πολιτικούς και υπαινιγμούς για (δήθεν) συνέπειες όσων κουτσομπολεύονται υπήρχαν, υπάρχουν και (ίσως) θα υπάρχουν. Ο κος Κασιμάτης όμως δε γράφει παραπολιτική στήλη, απ' ό,τι καταλαβαίνω κι εγώ, δηλαδή. Ο κος Κασιμάτης θεωρείται ότι δημοσιογραφεί, είτε από άλλους, είτε και από τον εαυτό του. Εκεί οφείλεται η αγανάκτησή μου.
Γιά να καταλαβω, έγκριτε, η αγανάκτησή σου οφείλεται στο ότι αγοράζουν την εφημερίδα γιά να τον διαβάσουν; επειδή τυχαίνει να τον γνωρίζω, θα ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την ένστασή σου πως ένας τύπος που σου μοιάζει τόσο πολύ, εννοώ στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο" που κουβαλάτε αμφότεροι, είναι αρεστός πρώτα ως Σίβυλλα και έπειτα ως στηλοθέτης, ενώ ενδεχομένως του ήπρεπε σιωπή και απαξίωση από αναγνώστες... Αυτό που ΔΕΝ καταλαβαίνω επικινδύνως είναι η ουρανομήκης αξίωσή σου να θεωρήσουμε την Καθημερινή ως μιάν υπερεφημερίδα που έχει αποπίσω της στερρά παράδοση ρολιστών που "βαράνε" προσδόκιμους ρόλους...
κατ' αρχήν το ότι λες ότι μου μοιάζει ο Κασιμάτης (κανονικά θα έπρεπε να του μοιάζω εγώ: είναι μεγαλύτερός μου), έστω και μόνο (;) στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο", είναι βαρύ, πολύ βαρύ, ό,τι πιο βαρύ μου έχουνε χώσει εδώ και 6 χρόνια που παίζω τον Sraosha.
Γιατί αγανακτώ. Αγανακτώ γιατί θεωρείται η πνευματώδης φωνή της φρόνησης. Δεν ήξερα ότι ο Κασιμάτης ήταν η Σίβυλλα! Νόμιζα ότι η Σίβυλλα ήταν ο ίδιος ο Ψυχάρης (έτσι νόμιζε κι ο πατέρας μου, όταν δούλευε στο Βήμα και, αργότερα, στην Κ). Τέλος πάντων, εννοώ ότι άλλη η δουλειά της Σίβυλλας (ή της κας Μαργωμένου) κι άλλη του δημοσιογράφου γνώμης, με την ιδιότητα του οποίου γράφει ο Κασιμάτης.
Το "ουρανομήκης" και το "υπερ" του "υπερεφημερίδα" περιττεύουν, νομίζω. Απλώς έχω επίγνωση ότι η Κ είναι δυστυχώς η μόνη (αξιοπρεπής) ελληνική εφημερίδα πια -- από τις αθηναϊκές τουλάχιστον, δεν ξέρω τι γίνεται πέρα από τα Τέμπη, ενώ η Θεσσαλία είναι πάντα καλή εφημερίδα, κτλ.
Κι εν πάση περιπτώσει, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια Σωκράτους 54 μπαινοβγαίνοντας με τα χέρια λιγδωμένα από κεμπάπ κερασμένα από εκείνο το μαγαζί φάτσα στη Βαρβάκειο, με τη Βλάχου να με κοιτάει μέσα από τα πατομπουκαλα και να λέει στον πατέρα μου "Αυτός είναι ο γιος σου, Σραόσογλου;": δικαιούμαι να έχω εξιδανικευμένη εικόνα του "φύλλου".
Κατά τα λοιπά, οποία αντικειμενικότητα στην παρουσίαση του επεισοδίου!
Τέλος, με εντυπωσιάζει η ζομπική διατήρηση της παντελώς αστήρικτης ορθογράφησης "Βρεταννία". Τι να κάνουμε, όμως, έτσι επιμένει το γνωστό ξενοδοχείο και φυσικά ο αρθρογράφος (ως θαμώνας) ακολουθεί πιστά! [η επιλογή του κακομοίρη του Στράβωνα με τα δύο "τ" έχει χαντακωθεί οριστικά και αμετάκλητα]
Sraosha, η Καθημερινή δεν είναι πάντοτε και τόσο αξιοπρεπής. Πέραν των περιπτώσεων Κασιμάτη και Μαργωμένου, υπάρχουν κι άλλα ζητήματα νομίζω.
Προχείρως αναφέρω: - την απόσταση μεταξύ τίτλων και περιεχομένων άρθρων ορισμένων συντακτών (χαρακτηριστικές περιπτώσεις θυμάτων, Κώστας Ονισένκο και Χριστίνα Κοψίνη) - την χορωδία Παπαχελά-Κασιμάτη-Στάγκου-Παπαδημητρίου και συχνότατα Μανδραβέλη. Καλλίφωνη μεν, αγνώστου διευθυντού δε.
Επιπλέον παρατηρήσεις άνευ αναπτύξεως: η Μαργωμένου στην Καθημερινή μου θυμίζει την Λώρη Κέζα στο Βήμα. Και οι δυο τρώνε κάτι κοινωνικά φλασάκια κατά καιρούς. Προ ολίγων μηνών η Μαργωμένου έγραφε (με το ίδιο στυλ, μόνο πιο δακρύβρεχτο) για τους άστεγους και τα συσσίτια. Της πήρε τρία-τέσσερα άρθρα για να καθαρίσει μ' αυτό και να επιστρέψει στο γνωστό ύφος.
Λοιπόν, θεωρείς την Σίβυλλα ως Κασιμάτη, συνδέεις τα Αβατάρ μεταξύ τους, προκαλώντας το δικό μου "στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο" που κουβαλάτε αμφότεροι, είναι αρεστός πρώτα ως Σίβυλλα και έπειτα ως στηλοθέτης".Εννοώντας βέβαια ό,τι και ο απείρως επιστημονικότερος Δύτης. Η Σίβυλλα(συχνά ο ίδιος ο Ψυχάρης) κάνει παραπολιτικά σχόλια ειδικού στόχου, όπως πολύ παλαιότερα, μιά συγκεκριμένη φάση του Ιακχου.Ο Κασιμάτης ουδέποτε συνέγραψε Σίβυλλα. Ο Ρογήρος επίσης έχει τα δίκια του. Αν μου έπεφτε η τρελή στο σινεμά, θα έφευγα γιά να μη τη μπουχίσω! Μπορεί να μη ήταν τρελή, αλλα αυτό το αυτόφωρο "δικαίωμα" να πτύεις τον απέναντι απαιτώντας να σου φερθεί τουλαχιστον ως Δελαπατρίδης, το έχουμε (λέω "έχουμε") πολλοι κειμενογράφοι, ακόμη κι όταν βλέποντάς το στον πήρο του Κασιμάτη, δεν μας αρέσει.Αν ήταν διαφορετικά, τότε η αφεντιά μου, δεδηλωμένα φιλοσοβιετική, θα έκοβε τις καλημέρες με τον Silezukuk που πρεσβεύει κάτι από Αβερελ Χάριμαν και λιμπεραλισμό.Ωστόσο, τον βλέπω, τον διαβάζω και τον λατρεύω .Ισως, νέε μου, να σας χρειάζεται να αγαπήσετε και τις δικες σας λέξεις ,πιθανότατα άκρως ενοχλητικές για πολλούς,διότι ακόμη και η ενόχληση που αναδίδετε ενίοτε αποκαλύπτει την εξαίσια φύση σας, φύση που ενισχύεται ακόμη και από τις μπρούτες πινελιές πάνω σε έναν πειραγμένο πίνακα του Τιέπολο.Προς έκπληξή σας, ιδιότυπη ,φρενίζουσα, τεθλασμένη, εγωτική και πάντα συναρπαστική φύση διαθέτει και ο Στέφανος Κ.
Καλημέρα σε όλες, καλημέρα σε όλους, που έλεγε κι η Μπήλιω Τσουκαλά στον 984.
@rogerios: Britannia (λατ.) > Βρεταννία (ίσως και μέσω του γαλλικού Bretagne). Βεβαίως το αρχαιοελληνικό (από το οποίο προέρχεται το Britannia) είναι πράγματι κάτι σαν 'Βρεττανία'.
@imwrong: μωρέ, δίκιο έχετε, και διαβάζετε Κ πολύ περισσότερο από μένα τελικά. Με παρέσυρε το θυμικό, γαμώτο, κι ασχολήθηκα με τη μία αυτή περίπτωση.
@πετεφρή: εντάξει, οκέι, κατάλαβα. Στο περίπου, αλλά κατάλαβα.
Εγώ θα συμφωνήσω με τα αρνητικά σχόλια για τον Στέφανο Κασιμάτη. Το κείμενό του είναι εγωπαθές και πολλές φορές κίτρινο. Σε αντίστιξη θα προτείνω -στην Κ, πάντα- όχι Μανδραβέλη, φυσικά [με τον οποίο επί τη ευκαιρία συμφωνώ πολύ συχνότερα απ' όσο διαφωνώ], αλλά Μαριάννα Τζιαντζή. Ψύχραιμη και εύστοχη. Αλλά κυρίως ψύχραιμη. Το ΕΓΩ του Κασιμάτη (σε κάθε του λέξη) είναι τρομερά κουραστικό - για μένα, εν πάση περιπτώσει. Ανήκει σχεδόν στην ίδια κατηγορία με τον Σ.Θεοδωράκη (κάπως βαρύ αυτό το τελευταίο, αλλά θεωρώ και τους δύο εξίσου κουραστικούς λόγω εγωπάθειας).
Να ρωτήσω και εγώ κάτι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή* γράφει στην Καθημερινή;
* http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_21/06/2009_319454
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_17/02/2008_259635
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_30/05/2010_402851
Κύριε Κατσαμάκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν τη γνώριζα τη συγκεκριμένη αρθρογράφο, καθόλου. Δεν την είχα καν ακουστά. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό μας πάει στο εξής, ότι τελικά σημασία δεν έχει ποιος γράφει πού. Σημασία έχει ότι ο κ. Κασιμάτης έχει μεγάλη επιφάνεια και προβολή: "ο ρόλος που βαράει εκεί μέσα" είναι ακριβώς ότι πολλοί αγοράζουν Κ για να διαβάσουν Κασιμάτη, όπως κάποτε αγόραζαν Βήμα για τη Σίβυλλα (μπρρρρ), Ελευθεροτυπία για τον Φρέντυ Γερμανό ή Νέα για τον Ψαθά... Απεναντίας, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου ούτε η κα Μαργωμένου ούτε, πολλώ μάλλον, κάποιος να αγοράζει Κ για να διαβάσει την κα Μαργωμένου: με τέτοιο ποιητικό επώνυμο θα τη θυμόμουν σίγουρα. Άρα η ερώτησή μου είναι σύντομη αλλά κάπως παραπειστική και σίγουρα καθόλου απλή.
Επίσης, και προς μερική υπεράσπιση της κας Μαργωμένου, παραπολιτικές στήλες με κάπως ανόητα κουτσομπολιά για πολιτικούς και υπαινιγμούς για (δήθεν) συνέπειες όσων κουτσομπολεύονται υπήρχαν, υπάρχουν και (ίσως) θα υπάρχουν. Ο κος Κασιμάτης όμως δε γράφει παραπολιτική στήλη, απ' ό,τι καταλαβαίνω κι εγώ, δηλαδή. Ο κος Κασιμάτης θεωρείται ότι δημοσιογραφεί, είτε από άλλους, είτε και από τον εαυτό του. Εκεί οφείλεται η αγανάκτησή μου.
Γιά να καταλαβω, έγκριτε, η αγανάκτησή σου οφείλεται στο ότι αγοράζουν την εφημερίδα γιά να τον διαβάσουν; επειδή τυχαίνει να τον γνωρίζω, θα ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την ένστασή σου πως ένας τύπος που σου μοιάζει τόσο πολύ, εννοώ στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο" που κουβαλάτε αμφότεροι, είναι αρεστός πρώτα ως Σίβυλλα και έπειτα ως στηλοθέτης, ενώ ενδεχομένως του ήπρεπε σιωπή και απαξίωση από αναγνώστες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ΔΕΝ καταλαβαίνω επικινδύνως είναι η ουρανομήκης αξίωσή σου να θεωρήσουμε την Καθημερινή ως μιάν υπερεφημερίδα που έχει αποπίσω της στερρά παράδοση ρολιστών που "βαράνε" προσδόκιμους ρόλους...
Πετεφρή,
ΑπάντησηΔιαγραφήκατ' αρχήν το ότι λες ότι μου μοιάζει ο Κασιμάτης (κανονικά θα έπρεπε να του μοιάζω εγώ: είναι μεγαλύτερός μου), έστω και μόνο (;) στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο", είναι βαρύ, πολύ βαρύ, ό,τι πιο βαρύ μου έχουνε χώσει εδώ και 6 χρόνια που παίζω τον Sraosha.
Γιατί αγανακτώ. Αγανακτώ γιατί θεωρείται η πνευματώδης φωνή της φρόνησης. Δεν ήξερα ότι ο Κασιμάτης ήταν η Σίβυλλα! Νόμιζα ότι η Σίβυλλα ήταν ο ίδιος ο Ψυχάρης (έτσι νόμιζε κι ο πατέρας μου, όταν δούλευε στο Βήμα και, αργότερα, στην Κ). Τέλος πάντων, εννοώ ότι άλλη η δουλειά της Σίβυλλας (ή της κας Μαργωμένου) κι άλλη του δημοσιογράφου γνώμης, με την ιδιότητα του οποίου γράφει ο Κασιμάτης.
Το "ουρανομήκης" και το "υπερ" του "υπερεφημερίδα" περιττεύουν, νομίζω. Απλώς έχω επίγνωση ότι η Κ είναι δυστυχώς η μόνη (αξιοπρεπής) ελληνική εφημερίδα πια -- από τις αθηναϊκές τουλάχιστον, δεν ξέρω τι γίνεται πέρα από τα Τέμπη, ενώ η Θεσσαλία είναι πάντα καλή εφημερίδα, κτλ.
Κι εν πάση περιπτώσει, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια Σωκράτους 54 μπαινοβγαίνοντας με τα χέρια λιγδωμένα από κεμπάπ κερασμένα από εκείνο το μαγαζί φάτσα στη Βαρβάκειο, με τη Βλάχου να με κοιτάει μέσα από τα πατομπουκαλα και να λέει στον πατέρα μου "Αυτός είναι ο γιος σου, Σραόσογλου;": δικαιούμαι να έχω εξιδανικευμένη εικόνα του "φύλλου".
Η Πανδώρα ήταν ο Κασιμάτης, όχι η Σίβυλλα, απ' όσο ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δύτης έχει απόλυτο δίκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά, οποία αντικειμενικότητα στην παρουσίαση του επεισοδίου!
Τέλος, με εντυπωσιάζει η ζομπική διατήρηση της παντελώς αστήρικτης ορθογράφησης "Βρεταννία". Τι να κάνουμε, όμως, έτσι επιμένει το γνωστό ξενοδοχείο και φυσικά ο αρθρογράφος (ως θαμώνας) ακολουθεί πιστά! [η επιλογή του κακομοίρη του Στράβωνα με τα δύο "τ" έχει χαντακωθεί οριστικά και αμετάκλητα]
Sraosha, η Καθημερινή δεν είναι πάντοτε και τόσο αξιοπρεπής. Πέραν των περιπτώσεων Κασιμάτη και Μαργωμένου, υπάρχουν κι άλλα ζητήματα νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροχείρως αναφέρω:
- την απόσταση μεταξύ τίτλων και περιεχομένων άρθρων ορισμένων συντακτών (χαρακτηριστικές περιπτώσεις θυμάτων, Κώστας Ονισένκο και Χριστίνα Κοψίνη)
- την χορωδία Παπαχελά-Κασιμάτη-Στάγκου-Παπαδημητρίου και συχνότατα Μανδραβέλη. Καλλίφωνη μεν, αγνώστου διευθυντού δε.
Επιπλέον παρατηρήσεις άνευ αναπτύξεως: η Μαργωμένου στην Καθημερινή μου θυμίζει την Λώρη Κέζα στο Βήμα. Και οι δυο τρώνε κάτι κοινωνικά φλασάκια κατά καιρούς. Προ ολίγων μηνών η Μαργωμένου έγραφε (με το ίδιο στυλ, μόνο πιο δακρύβρεχτο) για τους άστεγους και τα συσσίτια. Της πήρε τρία-τέσσερα άρθρα για να καθαρίσει μ' αυτό και να επιστρέψει στο γνωστό ύφος.
Λοιπόν, θεωρείς την Σίβυλλα ως Κασιμάτη, συνδέεις τα Αβατάρ μεταξύ τους, προκαλώντας το δικό μου "στο κειμενογραφικό "αντιδραστήριο" που κουβαλάτε αμφότεροι, είναι αρεστός πρώτα ως Σίβυλλα και έπειτα ως στηλοθέτης".Εννοώντας βέβαια ό,τι και ο απείρως επιστημονικότερος Δύτης. Η Σίβυλλα(συχνά ο ίδιος ο Ψυχάρης) κάνει παραπολιτικά σχόλια ειδικού στόχου, όπως πολύ παλαιότερα, μιά συγκεκριμένη φάση του Ιακχου.Ο Κασιμάτης ουδέποτε συνέγραψε Σίβυλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ρογήρος επίσης έχει τα δίκια του. Αν μου έπεφτε η τρελή στο σινεμά, θα έφευγα γιά να μη τη μπουχίσω! Μπορεί να μη ήταν τρελή, αλλα αυτό το αυτόφωρο "δικαίωμα" να πτύεις τον απέναντι απαιτώντας να σου φερθεί τουλαχιστον ως Δελαπατρίδης, το έχουμε (λέω "έχουμε") πολλοι κειμενογράφοι, ακόμη κι όταν βλέποντάς το στον πήρο του Κασιμάτη, δεν μας αρέσει.Αν ήταν διαφορετικά, τότε η αφεντιά μου, δεδηλωμένα φιλοσοβιετική, θα έκοβε τις καλημέρες με τον Silezukuk που πρεσβεύει κάτι από Αβερελ Χάριμαν και λιμπεραλισμό.Ωστόσο, τον βλέπω, τον διαβάζω και τον λατρεύω .Ισως, νέε μου, να σας χρειάζεται να αγαπήσετε και τις δικες σας λέξεις ,πιθανότατα άκρως ενοχλητικές για πολλούς,διότι ακόμη και η ενόχληση που αναδίδετε ενίοτε αποκαλύπτει την εξαίσια φύση σας, φύση που ενισχύεται ακόμη και από τις μπρούτες πινελιές πάνω σε έναν πειραγμένο πίνακα του Τιέπολο.Προς έκπληξή σας, ιδιότυπη ,φρενίζουσα, τεθλασμένη, εγωτική και πάντα συναρπαστική φύση διαθέτει και ο Στέφανος Κ.
Καλημέρα σε όλες, καλημέρα σε όλους, που έλεγε κι η Μπήλιω Τσουκαλά στον 984.
ΑπάντησηΔιαγραφή@rogerios: Britannia (λατ.) > Βρεταννία (ίσως και μέσω του γαλλικού Bretagne). Βεβαίως το αρχαιοελληνικό (από το οποίο προέρχεται το Britannia) είναι πράγματι κάτι σαν 'Βρεττανία'.
@imwrong: μωρέ, δίκιο έχετε, και διαβάζετε Κ πολύ περισσότερο από μένα τελικά. Με παρέσυρε το θυμικό, γαμώτο, κι ασχολήθηκα με τη μία αυτή περίπτωση.
@πετεφρή: εντάξει, οκέι, κατάλαβα. Στο περίπου, αλλά κατάλαβα.
να διαβάζεις περισσότερο Καθημερινή. Δεν ξέρεις τι χάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα συμφωνήσω με τα αρνητικά σχόλια για τον Στέφανο Κασιμάτη. Το κείμενό του είναι εγωπαθές και πολλές φορές κίτρινο. Σε αντίστιξη θα προτείνω -στην Κ, πάντα- όχι Μανδραβέλη, φυσικά [με τον οποίο επί τη ευκαιρία συμφωνώ πολύ συχνότερα απ' όσο διαφωνώ], αλλά Μαριάννα Τζιαντζή. Ψύχραιμη και εύστοχη. Αλλά κυρίως ψύχραιμη. Το ΕΓΩ του Κασιμάτη (σε κάθε του λέξη) είναι τρομερά κουραστικό - για μένα, εν πάση περιπτώσει. Ανήκει σχεδόν στην ίδια κατηγορία με τον Σ.Θεοδωράκη (κάπως βαρύ αυτό το τελευταίο, αλλά θεωρώ και τους δύο εξίσου κουραστικούς λόγω εγωπάθειας).
ΑπάντησηΔιαγραφή