Μια πολύ σύντομη ιστορία

Ποτέ δεν πίστεψα στους 140 χαρακτήρες, και μάλιστα σε 140 χαρακτήρες, ή λιγότερους, που τους αμολάς σαν μποτίλια στο πέλαγο (που έλεγε κι ο Ποιητής), χωρίς να απευθύνεσαι σε κάποιον.

Όταν κάναμε την εκπομπή και είδα τον Ξυδάκη και τον Βυτίο να πιλατεύουν τα τουίτερ τους τσίκι-τσικι τσάκα-τσούκα κατά τη διάρκειά της και να παίρνουν ζωντανές τις αντιδράσεις του πολυμελούς κοινού μας (πάνω από 6-7 άτομα λέμε), ε, είπα, αν ένας ΧΧΧ κι ένας ΧΧΧ τουιτεύουν, ποιος είμαι εγώ ο εξωμότης και εστέτ, ο ελάσσων αδερφός του Ρακάσα, ο αγαπημένος των γυναικών και φίλος των φίλων μου που θα μείνω απ' έξω;

Μετά από 17 μέρες και 111 τουίτ, αποχώρησα.

Πρώτον, μπούχτισα: τόνοι τα μηνύματα, καταιγιστικός θόρυβος και -- αλήθεια -- πανάθεμα τα retweet και τον που τα έβγαλε.

Δεύτερον, οι πολλαπλές αποσπασματικές οπτικές γωνίες πάνω σε ένα θέμα είναι μούρλια είναι τρέλα όταν τις οργανώνει σοφός μοντερνιστής συγγραφέας ή τσαχπίνης σκηνοθέτης, όταν όμως έρχονται σαν τουίτ, απλώς χάνεις τη μπάλα και κοιτάς σα χάνος το timeline να κρατάει τον χρόνο της θνητότητάς σου. Για να καταλάβω τι γινόταν στην Τυνησία αναγκάστηκα, όπως παλιά, να χτυπήσω news.bbc.co.uk

Τρίτον, οι πιστοί ακόλουθοι: τι θένε όλοι αυτοί οι άνθρωποι από μένα; γιατί με παρακολουθούν; γιατί μου απευθύνονται; τι έχω να τους πω; και βέβαια και στο μπλογκ μού απευθύνονται, και το μπλογκ το διαβάζουν, αλλά εκεί μπορώ να τους μιλήσω σε παραπάνω από 140 χαρακτήρες άμα θέλω.

Τέταρτον, the point being?

Πέμπτον, ένας άνθρωπας, όπως ο Ξυδάκης ή ο Τσαγκαρουσιάνος, των οποίων οι επώνυμες δημόσιες περσόνες καλύπτουν, διαμορφώνουν και εν μέρει προστατεύουν τους πραγματικούς κτήτορές τους (επίτηδες χρησιμοποιώ αυτόν τον παλιό όρο των λευκωμάτων), μπορεί να τουιτάρει διάφορα. Ο Sraosha τι διάολο να τουιτάρει; Για φίλους, φίλες, συνεργάτες, οικογένεια δε γίνεται: γι' αυτό έξι χρόνια κυκλοφορούμε μασκοφόροι, για να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους (μερικών από τους οποίους ξέρουμε και τα ονόματα πια). Για αυτά που θα πει στο μπλογκ; Πάλι; Για διάφορα βίτσια κι άλλα νόστιμα και γουσταρλίδικα; Δεν είμαι όμως εντελώς ψευδώνυμος. Δηλαδή γιατί να μάθει η αδερφή μου λ.χ. τι λέω στο κρεβάτι (ελάχιστα: είμαι της μούγκας), και δη από το τουίτερ; και δη μέσω Sraosha; δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Τελικά δεν μπορείς να πεις τίποτε κι άμα δεν μπορείς να πεις ό,τι θες ανά πάσα στιγμή, και οι 140 χαρακτήρες περιττοί είναι.

Σημείωση 19.1.2011: Στον τόπο μας δεν ήμασταν ποτέ πολύ του χιούμορ. Δηλαδή καθόλου. Τώρα που οι καιροί είναι πονηροί (μοχθηροί και στενόμυαλοι, μάλλον) και διακυβεύονται πολλά (ιδίως η αξιοπρέπειά μας και η ελευθερία του λόγου), ακόμα λιγότερο. Αντικατέστησα λοιπόν ακριβείς αλλά παιγνιώδεις χαρακτηρισμούς πραγματικών ανθρώπων με 'ΧΧΧ', όπως στον προγραμμένο ερωτισμό και (σύντομα) στον πολιτικό λόγο. Αλλά είπαμε: "να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους".