Γενικά δεν μπορώ να παρακολουθήσω βίντεο για πολλή ώρα στο youtube. Το βαριέμαι, για να πω την αλήθεια, με κουράζει κιόλας. Θαυμάζω όσους κάθονται και βλέπουν ολόκληρα ντοκυμαντέρ ή και σειρές στα μικρά μπανιστηροπαράθυρα των flv.
Κι όμως, καθηλώθηκα παρασκευιάτικα με τη συνέντευξη μιας καλόγριας που μιλάει για την τέχνη. Την είδα πριν χρόνια και είχα διαβάσει τότε γι' αυτήν και την εκπομπή της, αλλά η συνέντευξή της, που βρήκα μέσω του μπλογκ μιας αμερικάνας εταίρας πολυτελείας, πραγματικά με εντυπωσίασε. Την άκουγα και αναρωτιόμουν αν θα γινόταν περισσότεροι διανοούμενοι να μιλούσαν έτσι. Γενικά, η αδελφή Wendy τα σπάει. Άσε που η όψη της μου θυμίζει έναν αγαπημένο μου δάσκαλο (μαχητικό άθεο αλλά παρόμοιας διάθεσης και ιδιοσυγκρασίας...).
Απόλαυσα και τα έξι μέρη, αλλά κυρίως από το τρίτο και μετά, και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Αρχίζουν εδω.
--Τι εκφραστική φωνή που έχεις γιαγιά: Υψούται, χαμηλούται, υψούται, χαμηλούται.
ΑπάντησηΔιαγραφή--Είναι για να σε πείθω καλύτερα μικρή μου.
Ε, ούτε εγώ δεν είμαι πια τόσο δύσπιστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, την Οξφόρδη έχει βγάλει η γυναίκα: λες να μην ξέρει να μιλήσει ωραία κι ολοστρόγγυλα;
Βρε μια χαρά τα λέει η γυναίκα (όσο άκουσα). Όμως αυτός ο τύπος ομιλίας (δεν μιλάω για το περιεχόμενο) μου τη δίνει ("μου τη δίνει" = αναφορά στα στρουμφάκια, αμ πώς). Μάλιστα στο μυαλό μου, αυτήν της μορφής τη φωνητική, που υποδύεται την υποβολή, τα έχει αναλάβει εργολαβικά το bbc την τελευταία εικοσαετία. Οι Αμερικάνοι (και μερικοί Έλληνες) φωνάζουν στα ντοκυμαντέρ, οι Βρετανοί γλυκερίζουν. Όφου, όφου κόλλησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι αυτό το γλυκέρισμα με ξεκουράζει. Άμα θέλω να ακούσω κραυγές, βάζω και βλέπω αμερικάνικη τσόντα (που κάνουνε λες και τις σφάζουνε με ξύλινο τρίφτη λαχανικών). Αν θέλω να ακούω το τι, καλό είναι το πώς να είναι κάπως πιο υπόκωφο. Για μένα δηλαδή.
ΑπάντησηΔιαγραφή