Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Το μπλιαξ

Παλιοτερα, π.χ. όταν ήμουν έφηβος, ήμουνα πιο ψύχραιμος. Δεν τρελαινόμουν εύκολα. Τα τελευταία χρόνια, τρελαίνομαι όλο και πιο συχνά. Αν έχει κάποιος όρεξη και κοιτάξει αυτό το μπλογκ, θα μετρήσει πολλά τρελαμένα ποστ -- άλλωστε, τείνουμε να κρατάμε ημερολόγια και τέτοια όταν κάτι μας λείπει, κάτι μας τη δίνει, κάτι μας χαλάει. Όταν είμαστε καλά, ζούμε. Ή, άντε, γράφουμε άλλα πράματα.

Τις τελευταίες μέρες είμαι πάλι τρελαμένος. Δε θέλω να εξηγήσω γιατί και πώς, εν μέρει με κάλυψε αυτός κι αυτός (ναι, πάλι: αν δεν ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε). Μου φαίνεται ότι κάτι γενικευμένα εκφυλιστικό έχει επίπεσει, ένας ηθικός λοιμός, πανδημία εκζομπισμού της κρίσης μας -- δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Για να παρηγορηθώ σκεφτομαι τον καταπληκτικό θείο Βασίλη (για τον οποίο δεν έχω γράψει ποτέ) και λέω: "να, μαλάκα: έτσι είναι ο μέσος άνθρωπος: ψύχραιμος, λογικός, μετρημένος, με κρυμμένες χάρες, με χιούμορ, φιλόξενος, κάνει φίλους εύκολα και συζητήσεις άνετα". Αλλά δε με πιάνει η αυθυποβολή. Τα κανάλια, για να μας κάνουνε να βλέπουμε παντού τέρατα, θα μας κάνουν εμάς τους ίδιους τέρατα στο τέλος -- τουλάχιστον να γινόμασταν τέρατα επειδή θα τα πολεμάγαμε, κάτι θα ήταν κι αυτό.

Μετά είναι και το ίντερνετ. Η πολυφωνία του δε σε παρηγορεί. Ίσα-ίσα: όσα παλιότερα ξεστομίζονταν, αντιδρούσαν και ξεθύμαιναν μέσα στις τραπεζαρίες μας και στους καφενέδες, τώρα αποκτούν ασήμαντη αθανασία (αλλά πόσο ασήμαντη μπορεί να είναι η αθανασία; δείτε τους ξεχασμένους βρυκόλακες πόσο το γλεντάν αφού τους ξυπνήσεις) ζώντας μέσα στους κλιματιζόμενους σέρβερ των μπλογκοπάροχων. Τελικά, όοοοολααααα αυτά που αποκαλύπτει μπροστά μας η ύπαρξη του ίντερνετ, του συμμετοχικού-κοινωνικού ίντερνετ, είναι όσα δε θέλαμε με τίποτε να πιστέψουμε.

Θέλαμε να πιστεύουμε ότι η Παράδοση και η Παιδεία μας (μαζί ή καθεμία χωριστά ή μόνο μία από αυτές) μας κάνουν κατά βάθος καλούς, αγαθούς, κοινοτιστές, ανθρώπους της προσφοράς και του γλυκέος πικιωνισμού. Ότι έχουμε καλλιέργεια δική μας, μυστική και βιωμένη. Τι μας πετάει στα μούτρα το πολυφωνικό συμμετοχικό-κοινωνικό ίντερνετ; Ότι η Παιδεία μας και η καλλιέργειά μας είναι ισχνές και επιφανειακές. Ότι το κατάχωλο εκπαιδευτικό σύστημά μας δεν καλλιέργησε ποτέ τίποτα και κανέναν, παρά ρίχνει μια λεπτή στρώση κοπριά περιμένοντας να φυτρώσουν ανθρωπιστές, συζητητές, ορθολογιστές, χριστιανοί, φιλότιμοι, εργατικοί, πατριώτες, φιλότεχνοι, φιλόμουσοι... Αν τα κανάλια προπαγανδίζουν τον λόγο της εξουσίας, τα σόσιαλ μήδια αναμεταδίδουν, αναπαράγουν, πολλαπλασιάζουν και επιβεβαιώνουν την αθλιότητα μιας κουλτούρας που για κάποιον λόγο βρωμάει πολύ. Πάρα πολύ.

Αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει να αισθάνομαι παραλυτική κούραση ψυχικά.

GatheRate

7 σχόλια:

  1. Έτσι ένιωσα κι εγώ διαβάζοντας αυτά. Γμ το τουΐτερ μου και τα σόσιαλ μήδια μου μέσα. Πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές να χαίρεται (με κάποια δόση κακίας) που όλο αυτό το χαζοχαρούμενο οικοδόμημα πρόκειται πιθανότατα να γκρεμιστεί με θρήνους και οδυρμούς, με αδυναμία πληρωμής λογαριασμών και αναγκαστική πληρωμή κάποιων άλλων, πολύ κρυφών και καθόλου χαρούμενων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. On Margate Sands.
    I can connect
    Nothing with nothing.
    The broken fingernails of dirty hands.
    My people humble people who expect
    Nothing.

    Το θλιβερό σε αυτή τη χώρα είναι ότι τα γεγονότα ευτελίζονται σε επίπεδο μελοδράματος. Είναι ένας μοναδικός συνδυασμός συναισθηματικής υπερβολής και έλλειψης σοβαρότητας. Μιλάμε όλοι πάρα πολύ σαν να μην είχε η κατάχρηση του λόγου καμία συνέπεια. Κι όμως έχει. Όλα υπερερμηνεύονται και υπερσχολιάζονται σε βαθμό παραλογισμού. Σε βαθμό που χάνεται η άμεση νοητική οδός πρός την ουσία των πραγμάτων, σε βαθμό που χάνεται τελικά και η ίδια η ουσία των πραγμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @δύτη: Δεν μπορώ να χαρώ πια, δε σκέφτομαι κινήματα και μοχλούς της Ιστορίας και την απρόσωπη Δικαιοσύνη πια, παρά τους συγκεκριμένους ανθρώπους που υποφέρουν λόγω της ιδεολογίας, της αδικίας, της τυραννίας και της κάθε αυθεντίας.

    Αυτό έχει και την ανάποδη όψη: το '89 παρακολουθούσα εκστασιασμένος το Τείχος να πέφτει και τους Ρουμάνους να σουτάρουν τον Τσαουσέσκου, το 2011 βλέπω την επανάσταση στην Αίγυπτο και μουδιάζω, όχι γιατί είμαι κυνικός ή ντετερμινιστής, παρά γιατί σκέφτομαι τους ίδιους τους ανθρώπους.

    @Isidore: πάρα πολύ καίριο ο σχόλιό σας. Πάρα πολύ. Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσον και εγώ με αυτά που γράφω εδώ δε συμμετέχω στην υπερερμηνεία (ή και παρερμηνεία ενίοτε) και στον υπερσχολιασμό των πραγμάτων. Αισθάνομαι άβολα γιατί πολλές φορές αισθάνομαι ότι κάνω κι εγώ αυτό που λέτε "κατάχρηση λόγου": μπούρου-μπούρου και λόγια ψεύτικα.

    Δεν τα λέω τώρα αυτά για να με χτυπήσει κανείς στην πλάτη και να μου πει "μα τι λες τώρα, είσαι σπουδαίος στην ασημαντότητά σου" κτλ (και δε θα 'θελα να δω τέτοια σχόλια): απλώς με χτυπήσατε στο νεύρο και μούδιασε το δόντι, και η μισή σιαγόνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. όντως το σχόλιο του/της (πόσο κορέκτ είμαι;) isidore παραείναι εύστοχο.

    ως προς αυτό που λες, το καταλαβαίνω οκ. Αλλά απ' την άλλη, μαζί με τον αυτισμό, την απάθεια, που σκοτώνει και το ισοπεδωτικό χιούμορ (τύπου νίτρο) στο τουίτερ, εγώ την Πέμπτη κατάφερα, παρακολουθώντας συγκεκριμένους ανθρώπους, να καταλάβω πάνω κάτω τί γινόταν στη νομική (αφού δεν έκανα τον ελάχιστο κόπο να πάω εκεί).

    υγ. μα τι ελιτιστής αυτός ο άνθρωπας. φτιάξτε το το ρημάδι το βλογ. δεν δέχεται το σχόλιο με τπτ. μήπως πρέπει να γράψω κάτι πιο έξυπνο;

    βυτίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ίσως φταίει που είμαι γέρος κ πίνω κονιάκ.

    (με προφίλ wordpress δε με δεχόταν με τπτ. με το google, αμέσως.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή