Γαία πυρί μιχθήτω

Μια φορά αναρωτιόμουν γιατί έχουνε τόση πέραση οι ταινίες καταστροφής και τα σενάρια συντέλειας. Έξι μήνες μετά έψαχνα το πολιτικό νόημα της κάθε συντέλειας. Σχεδόν τζάμπα παιδευόμουνα. Νομίζω ότι πια δε μας ενδιαφέρει ο δικαιοκρίτης Κύριος που θα μας δώσει στη Βασιλεία Του όσα στερηθήκαμε εδώ: έτσι κι αλλιώς, οι χαρές κι οι χάρες που στερούμαστε πια εδώ δεν είναι διαθέσιμες στη Βασιλεία του ενός Θεού. Δε μας ενδιαφέρει καν η συντέλεια ως πράξη αφανισμού των κραταιών, των δυνατών, των πλουσιων: δυόμιση δεκαετίες μαλακίας μάς δίδαξαν να θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς, όχι να τους τιμωρήσουμε. Δε μας ενδιαφέρουνε πια ούτε τα θεαματικά ειδικά εφέ, τα μπουχτίσαμε. Νομίζω ότι πια μας απασχολεί αυτό που γίνεται σχεδόν σε κάθε ταινία καταστροφής από το Independence Day και μετά: ο Will Smith, o Mark Wahlberg, ο John Cusack, ο Tom Cruise, ο Brad Pitt, ο δεν ξέρω ποιος, γλυτώνουνε την οικογένειά τους και παίρνουνε τα βουνά -- ή κάτι τέτοιο. Μια γενιά που -- και καλά -- την τραυμάτισε η κατάρρευση δύο ουρανοξυστών (αλλά όχι, ωστόσο, οι εκατοντάδες χαχόλοι, χαχόλες και χαχολάκια που γίνονται κάθε χρόνο κομμάτια από εκρήξεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίες, σε κλιτές κι άκλιτες χώρες), παρακολουθεί με άνεση ολόκληρες πόλεις (την εξής μία, τη μητρόπολή της, τη Νέα Υόρκη) να ερειπώνεται ξανά και ξανά. Γιατί έτσι; Γιατί ξέρει ότι και χωρίς νοσοκομεία, σχολεία, δημοκρατία κι άλλες τέτοιες μαλακίες να σε αφήσουν, και να σου την πέσουνε τα ζόμπι κι οι εξωγήινοι, οι άνεμοι, τα κύματα κι οι τεκτονικές πλάκες και οι τσαντισμένες σφενταμιές, εσύ αρκεί να γλυτώσεις την οικογένειά σου. Η οικογένειά σου να περάσει μέχρι να φύγουν οι Γερμανοί, μέχρι να γριππωθούν οι εξωγήινοι, μέχρι να κοπάσουν οι τιτάνιες θύελλες, μέχρι να λιώσουνε τα ζόμπι -- κι ας απανθρακωθεί και ας μακελευτεί πατόκορφα το σύμπαν και όλοι οι γείτονες μαζί. Η οικογένεια πάνω απ' όλα. Μια ιδέα παραδοσιακά ελληνική και εξόχως επίκαιρη, και στην Ελλάδα αλλά και αλλού.