Η επικράτηση του Κακού

Τέσσερα χρόνια μετά την παράδοση στην τρόικα που εξαγγέλθηκε στο Καστελόριζο, είναι σκόπιμο να έρθουμε επιτέλους σε επίγνωση κάποιων πραγματικοτήτων.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και τα ΜΜΕ τους ολοκλήρωσαν το έργο του ΓΑΠ κι εκείνου του ανύπαρκτου που τον διαδέχθηκε: εδραίωσαν την πεποίθηση ότι (και) αυτό το καθεστώς, και στις πολιτικές και στις κοινωνικές του εκφάνσεις, είναι κανονικότητα και δημοκρατία.

Το κατέδειξε η μη συντριβή των κομμάτων τους στις εκλογές. Το υπαινίσσεται η επιτυχία απολίτικων σχημάτων όπως το Ποτάμι αλλά και η σταδιακή κανονικοποίηση της ναζιστικής συμμορίας και των ψηφοφόρων της -- έστω και αν προς το παρόν τους έχει γίνει η χάρη να παριστάνουν τους έγκλειστους ιδεολόγους, τους πολιτικά διωκόμενους κομμουνιστές (θεμουσχώραμε).

Ο κόσμος δεν απαξιώνει τον Σαμαρά περισσότερο από όσο απαξίωνε τους προκατόχους του, σεφερλίδικα πάντοτε. Ο κόσμος ακούει τα καθεστωτικά ΜΜΕ κι έχει ενστερνιστεί την νεοαποικιακή-ελληνοκεμαλική εικόνα που προβάλλουν: είμαστε ζώα ανατολίτικα και γι' αυτό φτάσαμε μέχρι εδώ. Παράλληλα, τα συμφέροντα κι οι μεγαλοεργολάβοι σπευδούν ξελιγωμένα να αρπάξουν κτήρια, εταιρείες, αιγιαλούς, δημόσια αγαθά, δημόσια γη, υπηρεσίες: συνηθίσαμε κιόλας την ιδιωτική υγεία και την (και σε επίπεδο υποδομών) ανύπαρκτη παιδεία. Θα φτιάξουν και οι ναζί την ΕΔΑ τους, όταν έρθει η ώρα, θα παραστήσει η συμμορία τους το διωκόμενο ΚΚΕ που θα παίξει το παιχνίδι του συστήματος, κάτι που οι ναζί μπορούν να κάνουν με περισσότερη ευκολία και από το σημερινό ΚΚΕ, φασίστες είναι: τα μπόξερ και τα μποξεράκια του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έρθει κι όταν έρθει, ούτε θα μπορεί ούτε θα θέλει να ξεκάνει τη ζημιά, μια και η αγωνία του πλέον είναι να μη θιχτούν οι πατριώτες, οι νοικοκυραίοι και (επιλεγμένα) συμφέροντα.

Αυτή είναι η νέα εκδοχή της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Προσεχώς και αλλού.