Πράγματι, μια ζωή αισθάνομαι φοιτητής, πιτσιρικάς, ψάρακας. Είμαι ερασιτέχνης και σκλαβάκι στη δοκιμή και πλάνη. Δεν έχω πολλά πράγματα στέρεα και στάνταρ. Πάω λόγου χάρη σε σύσκεψη με συναδέρφους μου και τους κοιτάω και λέω "αααα, κοίτααα"· σχεδόν αμέσως πιάνω τον εαυτό μου να μου λέει "Μαλάκα, έχεις υψηλότερη θέση από τους περισσότερους εδώ μέσα πλην τριών". Και δεν τον πιστεύω τον εαυτό μου, εκείνος είναι ο μαλάκας, λέω. Καμμιά φορά πάλι παρατηρώ τους ομοίους και τους ίσους μου πώς με ακούνε όταν παίρνω τον λόγο και προβληματίζομαι: μα γιατί ακούνε με τόση προσοχή; Αυτοπροσδιορίζομαι μέσα μου ακόμα σαν φοιτητής: λίγο τεμπελάκος και με προοπτικές αλλά εν πολλοίς πρωτάρης, άπλαστος κι αδιαμόρφωτος. Σταθερά μαθητευόμενος, εκπαιδευμένος μόνο στο να εκπλήσσομαι.
Άσε που άμα με παινεύουνε τα χάνω λίγο και αμέσως μετά καμαρώνω υπέρμετρα. Ο τρόπος μου συνήθως είναι νεάζων: μεταξύ συστολής κι αποκοτιάς. Ακούω ό,τι έχουνε να μου πούνε όχι απαραιτήτως ως ώριμος συμβουλάτορας αλλά πολλές φορές με περιέργεια, περιμένοντας να μάθω κάτι που δεν ξέρω και να μορφωθώ κι εγώ λιγάκι.
Πριν κάποια χρόνια έπαψα να γίνομαι και άρχισα να είμαι. Άργησα κι αυτή τη φορά: όπως άργησα να μπω στην εφηβεία, άργησα και να βγω από αυτήν.
Ίσως τα παραπάνω κάπως εξηγούνε γιατί το όνομα του Fram, του πλοίου του Fridtjof Nansen που όργωνε την Αρκτική, είναι ακόμα το παράγγελμα που δίνω στον εαυτό μου, ήδη από την ηλικία των 10, όταν διαβάζαμε για εξερευνήσεις και έργα τέχνης και γεωλογία στην εικοσάτομη εγκυκλοπαίδεια του Ντίσνεϋ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου