στην Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου
Περισσότερο κι από τους ηθοποιούς, ζηλεύω τους μουσικούς. Τους ζωγράφους πάλι καθόλου: οι ζωγραφοί έχουν έναν τρόπο που εγώ δεν έχω κι αυτό είναι όλο.
Αλλά τους μουσικούς τους φθονώ: πλάθουνε κόσμους χωρίς να χρειάζονται για υλικό λέξεις και νοήματα, σχήματα και χρώματα, ή μορφές και πλαστικούς όγκους.
Οι μουσικοί είναι μάγοι: επιτάσσουν ήχους, επικαλούνται ρυθμούς σαν να 'ναι πνεύματα και τελώνια για να πλάσουν από το τίποτα τον κόσμο ολόκληρο και κόσμους που δεν ξέρουμε ακόμα ότι είναι δυνατοί. Είναι μάγοι και σαμάνες οι καριόλες κι οι καριόληδες: καβαλάνε τον δαίμονα, ήμερο σαν άλογο σοφό ή άγριο σαν τίγρη, και φεύγουν.
Όταν μεγαλώσω, αφού μουσικός δεν θα γίνω, θέλω να γίνω μουσική.
Αλλά προς το παρόν από μουσική τίποτα: μουρμουρίζω φάλτσα ριφάκια των AC/DC ή προσπαθώ να καταλάβω τι διάολο κάνει η ορχήστρα στο πρώτο μέρος του 2ου κοντσέρτου του Λιστ και πώς ακριβώς το κάνει.
Ή γιατί ακόμα θυμάμαι καταποντισμένους καθεδρικούς 24 χρόνια μετά. Αλλά από μουσική δεν ξέρω.
Κάθομαι στο κλαβιέ λοιπόν για να γράψω, γεμάτος από φθόνο της μουσικής· άλλωστε παλιότερα κλαβιέ λέγανε και του πιάνου, κλαβιέ και το πληκτρολόγιο.
Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις και μια μελωδία ισοδυναμεί με χίλιες εικόνες (όπως τα καρέ στο φιλμ που διηγούνται μια ιστορία);
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν μεγαλώσετε θέλετε να γίνετε μουσική, σαν να λέμε να εμπνέετε κόσμους;