Εκτιμήσεις και εικασίες

στον ολντ μπόυ

Προσπαθώ να αρθρώσω λογικά την αηδία και το μπούχτισμα για τα οποία μίλησα πριν.

Ψυχρά και ψύχραιμα λοιπόν:

Θα ξεχάσετε την Πάρνηθα όπως ξεχάσατε τη Χαλκιδική, την Πεντέλη, τον Υμηττό, τον Ταΰγετο, τη Σάμο, τη Θάσο... Μετά θα βοσκάτε τα κατσίκια σας, θα βάζετε πατάτα και θα αγοράζετε οικόπεδα στο πρώην δάσος . Όταν σας πνίξουνε τα ρέματα και διαβρωθούν τα χτήματα, θα λέτε αοριστολογικά "η φύση εκδικείται" και θα εγκαλείτε το κράτος.

Θα ξεχάσετε αυτά τα σκάνδαλα και τις κομπίνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως γενικά ξεχνάτε τη διαφθορά, που εμποδίζει την ανάπτυξη του τόπου, αφού σας διορίζει εκτάκτους, εποχιακούς και μόνιμους, σας εξασφαλίζει άδειες, επιχορηγήσεις, μίζες -- ενίοτε και πολυτελή βίο, όπως στον δήμαρχο Σχοινούσας και στους 'καημένους' του Παντείου.

Θα ξεχάσετε τ__ __________ όπως ξεχάσατε την Ήλιος, το Σαμίνα Εξπρές, τη Ρικομέξ και τους σεισμούς του '99, το πέταλο του Μαλιακού, τα Τέμπη. Τι φταίνε για την κακιά την ώρα οι άνθρωποι.

Θα ξεχάσετε τ__ ________ όπως ξεχάσατε τα σκάνδαλα του φεουδαρχίζοντος ανώτερου κλήρου και το πώς σέρνει το δημόσιο βίο μας από τα μαλλιά (με την πατερίτσα, αντί για ρόπαλο, στο άλλο χέρι). Και εδώ και στα ελληνικά Ιεροσόλυμα. Νομίζετε ότι το πρόβλημα λέγεται "Χριστόδουλος".

Θα ξεχάσετε τ__ ________ όπως ξεχάσατε τον Άλεξ, την Αμάρυνθο, το Πλατύ, τους εκατοντάδες κακοποιημένους και νεκρούς μετανάστες (οι πιο πολλοί Αλβανοί φονιάδες, ντάξει;), τους δεκάδες νεκρούς και κακοποιημένους της αστυνομικής βίας στις πόλεις μας, τους μπαζωμένους Ρομά. Και τι να κάνουμε, στο κάτω κάτω.

Θα ξεχάσετε τ__ ________ όπως ξεχάσατε (ήδη) και την πολυλατρεμένη σας Αμαλία Καλυβινού. Πού πάμε χωρίς φακελάκι.

Θερμοπληκτικό

Ο ένας μας δείχνει υποβρύχια κουρέματα, ο άλλος τις μασχάλες της Σοφίας Λόρεν. Δεν είμαστε για συζητήσεις (και πότε είμαστε; τέεεελος πα). Συμπέρασμα: πολλή ζέστη, ρε παιδί μου, λιώσαμε.

Μετά το υποβρύχιο κούρεμα, ακόμα κάτι νέο: το υποβρύχιο σπάσιμο μπιμπικιών.



Τέλος, άντε, τη δροσιά τους να 'χετε. Προσοχή στα κουνούπια.



(Εδώ κολλάνε διάφορα εφημεριδοειδησεογραφικά κλισέ: "Τρεις Χάριτες", "Δροσερά Κορίτσια", "Ανάσα Δροσιάς" κτλ.)

Μια φάση κι αυτή; ενδέχεται

Με ρωτήσανε πολλοί τι σήμαινε το 'αντίο' στο προηγούμενο ποστάκι. Θα εγκαταλείψω το μπλογκ;

Είναι δύσκολο να εγκαταλειφθεί ένα μπλογκ, όπως έχει γράψει και ο θας εδώ:

Και να φύγει κανείς από το μπλογκ του, δεν έχει πού να πάει. Το πολύ μέχρι το κρεβάτι, και πάλι πίσω. Άντε καληνύχτα, παίδες εν καμίνω. Εδώ θα βράσουμε, όλοι μαζί, στο ζουμί μας.

Απλώς, για μένα, άλλη μια θεματική ενότητα μάλλον έκλεισε οριστικά. Πριν μήνες έγραψα ότι θα "πάψω να ασχολούμαι με το σετάκι 'Ελλάς-Ορθοδοξία-Δύση-Ορθολογισμός' ". Νομίζω τώρα ότι δεν μπορώ άλλο να γράφω για το θέμα "ελληνική πραγματικότητα", γενικά, αφού πια δε βλέπω να μπορώ να το κάνω με εποικοδομητικό τρόπο. Άσε που είναι κουραστικό να επαναλαμβάνω όσα έχω ξαναπεί ή όσα λένε μεστότερα ή και ευστοχότερα άλλοι.

Εντωμεταξύ, υπάρχει ένας ουδός αθλιότητας των προς συζήτηση θεμάτων αλλά και αποστροφής δικής μου, τον οποίο έχω διαβεί πια: βιντεάκια εξευτελισμών τραβηγμένα με κινητά -- όπως οι πιτσιρικάδες απαθανατίζουνε τα εφηβικά γαμήσια τους και οι γονείς τα βήματα των παιδιών τους στην παραλία, άνθρωποι-μπάζα, ομόλογα και πολλά ανομολόγητα... Όπως ακριβώς το είπα: ζω την ελληνική πραγματικότητα σαν εφιάλτη, με φρίκη, αλλά περιμένοντας (ματαίως) ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω.

Θα το ρίξω λοιπόν στα πανανθρώπινα και υψιπετή, στον εσώτερο βίο και στον κόσμο των απολαύσεων -- μάλλον κυρίως των αισθητικών και διανοητικών, αφού τα φαγιά τα έχουνε καπαρώσει άλλοι, τα ποτά σε κακοχαρακτηρίζουν, ενώ τα ερωτικά μαρτυρούν "αλογόκαυλες", οπότε άσε. Ίσως έτσι καταφέρω και να πλησιάσω κάποια από τα μπλογκοκειμενικά πρότυπά μου: helion, kuk, alberich, George Le Nonce και άλλους.

Σ' αυτόν τον τελευταίο έβαλα ζεύξη γιατί άμα πας να τον βρεις από το γκουγκλ, πρόκοψες. Όσο για τον alberich, άστατος και άπιαστος, πότε εμφανίζεται, πότε λανθάνει. Τους άλλους δύο τους έχω διαφημίσει επαρκώς, ασιχτίρι πια. ;-)

Ευχαριστώ πάρα πολύ που διαβάζετε, πάντως.

Συμπέρασμα

Εδώ και κάποια χρόνια ζω την ελληνική πραγματικότητα σαν εφιάλτη:

με φρίκη αλλά περιμένοντας (ματαίως) ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω.

Αντίο.

Κακό τριπάκι

(ψύχραιμοι, προσπεράστε)

Περικοπή, εκ του Πετεφρή:

Αυτοί που προσπαθούν να σπάσουν τα στερεότυπα, λειτουργούν κυρίως με κριτήρια εικαστικής συνείδησης [...] Σε αυτά, προσθετέες οι αντιλήψεις περί συγγραφής άρθρων και σχολίων από τον έξω κόσμο, από τον κάτω κόσμο, από τον κόσμο των εφημερίδων, από τον κόσμο του βιβλίου, από τον κόσμο των συνθημάτων, ακόμη και από τα στριπάκια που ρέουν κάτω από την τηλεοπτική εικόνα, αλλά και από την διαφήμιση.

[...]

['Ε]γινε ένας εμφύλιος στην Ελλάδα. Ξέρεις γιατί έγινε της μάμαλης και διαστρεβλώθηκε ακόμη και η σχέση νικητών και ηττημένων; επειδή τσακώθηκαν μεταξύ τους αγρότες και κανένας άλλος. Δηλαδή η γραμματοσειρά ήταν ίδια: τόσο ο δεξιός, όσο και ο αριστερός μπαμπάς, λόγου χάρη, πίστευαν ότι ο γιός τους όταν γαμεί, είναι παιδαράς, ενώ η κόρη τους, όταν γαμιέται, είναι πουτάνα. Και οι δύο "μαχητές" θα πάθαιναν έμφραγμα άν η κόρη τους έφερνε έναν γύφτο γιά γαμπρό. Αστα τα υπόλοιπα: όταν κοινωνικώς οι άνθρωποι μοιάζουν, και προσκυνάνε τις ίδιες αρχές, δεν χρειαζεται να μιλάμε γιά πολιτική. Και μάλιστα γιά την ανατροπή της.

(η υπογράμμιση δική μου)

Όλη μέρα χτες σκεφτόμουνα την παραπάνω περικοπή. Μετά πήγα για μπύρες με κάτι συναδέρφους. Κοιτούσα τον κοσμάκη στο ροκόμπαρο και ξαφνικά με χτύπησε μια εικόνα σαν κακό τριπάκι: είδα (ή νόμισα ότι είδα) όλα τα ελληνικά σπίτια όπου έχω μπει, όλα αυτά τα αναρίθμητα σπίτια όπου δεν υπάρχει βιβλίο ούτε για προσάναμμα.

Πριν από λίγο μιλούσα μ' έναν φίλο (η περικοπή ακόμα στο μπάσσο κοντίνουο, έτσι;) και του λέω ότι όλοι σκέφτονται πια το ίδιο, ότι δεν έχουμε counterculture στην Ελλάδα. Οι 'διανοούμενοι' (όλοι τους οργανικοί) είναι υπηρέτες της κρατούσας ιδεολογίας, η διαφθορά επιβραδύνει την ανάπτυξη και συντελεί στην εξάπλωση της φτώχειας κι εμείς καυλώνουμε για τη Μακεδονία και την Πάνια ή κοροϊδεύοντας τη Θώδη.

Στο μεταξύ μας δουλεύουνε ψιλό γαζί.

Αλλά πώς να μη μας δουλέψουν; Αφού όλοι σκέφτονται το ίδιο και ελάχιστα -- έτσι παντού, όμως αλλού υπάρχει και counterculture. Βγαίνει ο άλλος και σου λέει: "κοίτα, αυτό που βλέπεις μαύρο, είναι άσπρο". Ενδεχομένως λένε παπαριές. Όμως δε σκεφτονται όλοι το ίδιο, δε λένε όλοι τα ίδια.

Στην Ελλάδα, μέχρι και αναρχικοί πυρήνες της Σαλονίκης συμπορεύονται με το ΚΚΕ. Το οποίο συμπορεύεται με ξέρετε ποιους. Οι οποίοι συμπορεύονται γενικώς.

ήμουνα χτες
πού ήμουνα;
α ναι
σε ένα μπαρ
μπεκρόπινα
και μου ήρθανε σε όραμα τα σπίτια των Ελλήνων
που δεν έχουνε μέσα βιβλία ούτε για δείγμα
το έχεις προσέξει;
σαν κακό τριπάκι με χτύπησε
μόνον εγκυκλοπαίδειες
και ο Θαυμαστός Κόσμος των Ζώων

Το βλέπεις παντού
και στους μπλογκάδες:
Ό,τι ξέρουν είναι από το ίντερνετ και το χαζοκούτι
άντε και το Βήμα...

Μετά περιμένουμε μετά κρίση και νουνέχεια και εγρήγορση.

Τα σπίτια μας δεν έχουνε βιβλία.

(ψύχραιμοι, αγνοήστε)

The Battle Hymn of the Republic

Αντώνιος Γκράμσι και Νίκος Εγγονόπουλος: Non serviam ή ο καλός αγών των πυγών και των μαζών. Ίκαρος, 2009. σσ. 87-88

Το έτος είναι 1788 και κάποιος μεταξοκώλης γραφικός αριστοκράτης με μακριά ρεντιγκότα, ονόματι William Wilberforce, εκφωνεί έναν λόγο στη Βουλή των Κοινοτήτων κατά, λέει, της δουλείας.Κάτι κουτοί παπάδες, κουάκεροι, δημοδιδάσκαλοι και σχολάρχες, όπως ο Σραόσα ο Δίκαιος, ο Ωραίος σαν Έλληνας, ενθουσιάζονται και συνυπογράφουν και αγωνίζονται. Τα πετεινάρια του καιρού εκείνου και, ολωσπαραδόξως, κάποια ταπεινά πλην τίμια τσομπανόπουλα διαμαρτύρονται. Λένε δε τοιάδε:

"Και τι σημαίνει 'κατάργηση της δουλείας'; Πέρα απο τις ιδέες που έχουμε στα κεφάλια μας, δηλαδή. Πού και πώς πραγματώθηκε σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα; Υπήρξε πολιτισμός μέγας χωρίς δούλους, ω άφρονες; Θα διώξουμε τον δουλοκτήτη (που νιάζεται για τα έμψυχα υπάρχοντά του) και θα τον υποκαταστήσουμε με τον αδιάφορο και απάνθρωπο καπιταλίστα της νέας εποχής των μηχανών και του 19ου αιώνος;"

Πηδούμε στο φουτουριστικό 2007: πού υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη και ανοιχτή κοινωνία; Όπου υπήρξε αγώνας και για όσο ήταν τίμιος. Ή, αν θέλετε, εκεί όπου υπήρξε και υπάρχει η Βασιλεία των Ουρανών: εντός ημών αλλά και (χμ) στο μέλλον.

Γεωργελές και πάλι

Από τη σημερινή Αβού, οι υπογραμμίσεις δικές μου:

Έτσι το πρόβλημά μας πια, δεν είναι οι «ανησυχούντες πολίτες». Aυτοί τη δουλειά τους κάνουνε. Eίναι η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, τα Mέσα Eνημέρωσης, ο δημόσιος διάλογος, που δεν έχουν καθόλου αντιστάσεις, που σταδιακά διολισθαίνουν σε όλο και πιο αντιδημοκρατική ατμόσφαιρα. Tο πρόβλημα δεν είναι οι φανατικοί. Tο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα. Ότι στα κανάλια υπάρχουν πια σε όλα τα θέματα δύο απόψεις και η μία είναι ο Άδωνις. Ότι οι δημοσιογράφοι λένε, μα να ακούσουμε και την «άλλη άποψη». O σκοταδισμός είναι η «άλλη άποψη».

[...]

Έτσι σιγά σιγά η κοινωνία γίνεται κλειστοφοβική, φοβισμένη, πουριτανική, συντηρητική, [...]. Xωρίς να το καταλάβει. Tα αδιανόητα γίνονται αυτονόητα. Eίναι όμως έτσι; Ήταν πάντα έτσι; Σκέψου ξανά ακόμα και την ίδια τους την καταγγελία. Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να είναι κάποιος που βλέπει μια κοπέλα να χαϊδεύεται και αυτός βάζει τίτλο «Άσεμνες εικόνες»;

Εγγονόπουλος και πάλι

Κάνοντας την έρευνά μου για την επόμενη άσκηση του Hotel Memory, ξανάπιασα τον Εγγονόπουλο. Ξαναβρήκα αυτό, μια ωραία αντίστιξη στην Ιθάκη:


Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

mitt der Dummheit kampfen die Götter
selbst vergebens -- Fr. Schiller

το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
όχι -- όχι -- μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

να ελπίζης -- να ελπίζης πάντα -- πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
-- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" --
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλωσύνη -- πόθος ευγένειας -- ηρεμία

ίσως όχι πολλές -- ίσως νάσ' άτυχος: καμμία --
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να ερθή κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου -- τώρα πια -- με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις νάρθ' η ώρα να ξαπλώσης στο παρήγορο του
θάνατου κρεβάτι

Ο θάνατος, ο πόνος κι εμείς: ανώφελες πάρλες

τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος

Αυτές τις μέρες, με την υπόθεση της κοπέλας, θυμάμαι τον αγαπημένο μου Φ. Χρόνια γκασταρμπάιτερ, αφού γλίτωσε από μια περικαρδίτιδα στη Χαϊδελβέργη, ήρθε στην Ελλάδα. Εδώ τον περιέλαβε ο καρκίνος του παχέος εντέρου, γιατροί, εξετάσεις, δύο επεμβάσεις και φακελάκια, φυσικά. Όχι φακελάκια, κλασέρ ολόκληρα με πεντοχίλιαρα, που λέει ο λόγος. Πριν τη δεύτερη επέμβαση, μετά τη μετάσταση, ο γνωστός χειρουργός, ο μάγος, ο θεός, ο σαμάνας, περίμενε το φακελάκι του για να ξεκινήσει. Αφού το πήρε και μέτρησε τα γκαφρά, μπήκε στο χειρουργείο. Εκεί εξανέστη με το θράσος του νεοπλάσματος να απλώνεται. Ο βοηθός του μας είπε ότι "τον έπιασε αμόκ και άρχισε να σφάζει". Έτσι είπε, ίσως για καλό. Πάντως ο Φ βγήκε από το χειρουργείο με αυτό που στην Ελλάδα λέμε "παρά φύσει έδρα" (αυτό ήταν αναπόφευκτο), με ανικανότητα και με βλάβη στα νεφρά. Ο Φ πέθανε το 1992 από επιπλοκές της νεφρικής ανεπάρκειας μετά από δύο χρόνια αιμοκάθαρσης. Εντάξει, θα τον σκότωνε ο καρκίνος. Μπορώ να κακίσω τον μάγο, τον θεό, τον σαμάνα;

Πέρσι τον Οκτώβριο ο πατέρας μου κινδύνεψε να τυφλωθεί στο ένα μάτι από αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Εισήχθη άρον άρον στο νοσοκομείο. Ο γιατρός που τον ανέλαβε ήταν ο καλύτερος, μας είπαν. Ρωτούσαμε πόσα θέλει. Κανείς δεν ήξερε. Μετά την πεντάωρη επέμβαση, η οποία αποδείχθηκε δυσκολότερη από ό,τι περιμέναμε, τον πλησίασε η αδερφή μου με ένα φάκελο με €900 (έτσι μας σφύριξε ένας συνάδερφός του). Δεν τα έπαιρνε. "Είναι ένα 'ευχαριστώ' από εμάς", είπε η αδερφή μου (ήτανε σε δημόσιο νοσοκομείο, επιπλέον δεν είχε καμμιά υποχρέωση να τον αναλάβει). Το πήρε δυσαρεστημένος και το έριξε κατ' ευθείαν σε ένα συρτάρι. Μπορώ να τον κακίσω τον άνθρωπο;

Για τα δέοντα σας παραπέμπω στον Όνειρο, για προβληματισμό στον γνωστό συγγραφέα Αρτέμη Κουκουζέλη.

Μόνο, ρε παιδιά, μια παράκληση: δεδομένης της επιλεκτικής και βραχύβιας συλλογικής μνήμης μας (ο Όνειρος κάτι λέει και για φιλότιμο), μην τα ξεχάσετε ρε σεις όλα αυτά μέχρι να βρεθείτε κι εσείς σε νοσοκομείο, όπως ξεχάσατε τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες όσων είναι αναμεμειγμένοι, λ.χ., στην υπόθεση Ήλιος... ή στην υπόθεση Σαμίνα... ή με τις πολυκατοικίες του σεισμού του '99, ή..., ή...

Επίμετρο 2.VI: Ευστοχότερος, ως συνήθως, ο Τάλως:

Να σημειώσω όμως κάτι: το φακελάκι, η αναλγησία, η αδιαφορία και τα παρεμφερή φαινόμενα, είναι ένα υποσύνολο μιας περιρρέουσας κατάστασης συστηματοποιημένης διαφθοράς και στυγνού ατομικισμού. Στην υγεία τα φαινόμενα αυτά αποκτούν άλλη οξύτητα, αλλά η αθλιότητα αυτή δεν είναι εντοπισμένη στο ΕΣΥ, κάθε άλλο. Η πραγματικά εθνική οικονομία της Ελλάδας είναι μαύρη, η αρπαχτή θεωρείται η μεγαλύτερη μαγκιά, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, η αλληλεγγύη είναι περιθωριακή πλέον έννοια και ο γιατρός που παίρνει φακελάκι, γεννιέται από την εμπέδωση και την αποδοχή ενός μηχανισμού γενικευμένης καθημερινής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και από την αποδιάρθρωση κάθε αξιακού συστήματος, την υποτίμηση ή την χρηματική αποτίμηση σε τελική ανάλυση, της έννοιας της αξιοπρέπειας.

Αδερφοί και αδερφές

Είναι θλιβερό που ζούμε σε μια κοινωνία, σε έναν κόσμο μάλλον, όπου η πίστη έχει γίνει και πάλι τρέχον πολιτικό και κοινωνικό νόμισμα, και μάλιστα σκληρό, ώστε να αναγκάζομαι να ξανασχοληθώ μαζί της. Αλλά τι να κάνουμε, αυτός είναι ο κόσμος, αυτή είναι η εποχή. Από τις γόβες φετίχ στα κομποσχοίνια φετίχ.

Ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος είναι από τη Φλόριντα. Για να παντρευτεί ορθοδόξως την ορθοδόξου δόγματος γυναίκα του, έπρεπε να βαφτιστεί Ορθόδοξος. Ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη νηπιοβαπτισμένος Βαπτιστής του Νότου, όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία απαιτούσε επίσημα έγραφα που να το πιστοποιούν, στα πλαίσια αυτού που οι εν Ελλάδι θεολόγοι αποκαλούν 'συναλληλία' ή, λιγοτερο υποκριτικά, 'ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους'. Επειδή στις φανατισμένες Ηνωμένες Πολιτείες θρησκεία και κράτος είναι δια συνταγματικού ροπάλου χωρισμένα, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν εφοδιασμένος με τέτοια έγγραφα. Οι Ορθόδοξοι ζήτησαν να κατηχηθεί και να βαφτιστεί. Ο ντόπιος Αγγλικανός επίσκοπος τον γλίτωσε από εκτενή κατήχηση, πιστοποιώντας αρμοδίως, ως Φράγκος προφανώς, ότι ο Κωνσταντίνος είναι εξοικειωμένος με τα στοιχεία της χριστιανικής πίστης. Στο τέλος μια κατηχησούλα δεν την απέφυγε.

Τον ρώτησα πώς αισθανόταν που αλλαξοπίστησε. Μου είπε πως είναι άθεος/αγνωστικιστής (αυτό δεν είμαστε όλοι τελικά; έως και ο Ζουράρις: "υπάρχει Θεός;" "ενδέχεται" -- τι τον ρώτησαν τον χριστιανό!). Ωστόσο χαίρεται που προσχώρησε σε μια ομολογία στην οποία το περιεχόμενο της πίστης είναι συλλογική, κοινοτική και συνοδική υπόθεση και όχι κάτι που επιδικάζεται από την παπική αυθεντία ή, χειρότερα, από την κορανική αυθεντία της Βίβλου.

Τον προειδοποίησα ότι όλα αυτά ισχύουν, βεβαίως, (μόνο) σε επίπεδο αρχών και όχι στην πράξη. Επειδή είναι αμερικανάκι, άρα δεν έφαγε στη μάπα ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα ιδανικό σε επίπεδο αρχών και ολοκληρωτικό κι ασφυκτικό και μίζερο σε επίπεδο πράξης, μου είπε πως είναι άξιο και δίκαιο να κρίνεις ένα σύστημα ιδεών ή πεποιθήσεων με βάση τις αρχές του και όχι με βάση το πώς κατάντησε. Το κρατάμε λοιπόν αυτό.

Έτσι ο Κωνσταντίνος βαφτίστηκε (ξανά) στο όνομα της αγίας, ομοουσίου και αδιαιρέτου τριαδικής Θεότητας από έναν καταπιεσμένα κρυπτογκέι παπά που τον μπάνιζε και τον χούφτωνε πριν, κατά και μετά το μυστήριο και ο οποίος μετατίθεται από χωρίου εις χωρίον και από επίσκοπη σε επισκοπή. Όπως μας υπενθύμισαν οι αδερφοί ορθόδοξοι διαδηλωτές (πρέπει να υπήρχαν και πολλές αδερφές ανάμεσά τους), Ορθοδοξία και ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατες. Επίσης μάς υπενθύμισαν ότι, ιστορικά, σε επίπεδο συλλογικό, κοινοτικό και συνοδικό, η ομοφυλοφιλία όπως και σχεδόν όλες οι ανθρώπινες ερωτικές συμπεριφορές, καταπιέζονται, καταδικάζονται και αναθεματίζονται απερίφραστα με συνέπεια και συστηματικότητα· συνέπεια και συστηματικότητα οι οποίες απουσιάζουν από την καταδίκη άλλων εγκληματικών και οπωσδήποτε αμαρτωλών πράξεων, ενεργειών, λογισμών, κλίσεων.

Έτσι οι αρσενοκοίτες και οι συγκυλιστές και οι πόρνοι και οι πόρνες και οι γυναίκες όλων των ασύλληπτων αμαρτιών (λ.χ. αμβλώσεων, αποβολών, να αποστρέφονται τα τέκνα ή και να έχουν οργασμούς) στερούνται Κοινωνίας για χρόνια, ενώ οι τύραννοι, οι βιαστές και δάρτες σύζυγοι, οι απατεώνες, οι ψεύτες, οι πολεμικοί σφαγείς, οι καταχραστές, οι εκμεταλλευτές και οι δεν ξέρω ποιοι άλλοι (δε με αφορούν οι παραβατολογίες, με αφορά η ανθρώπινη φύση) γίνονται συνήθως αντικείμενο συμπόνοιας και οικονομίας.

Λόγω αρχών; ή, όπως ισχυρίζονται πολλοί, λόγω μιας δισχιλιόχρονης κατάντιας; Όμως, έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε προτεστάντες, οπότε θα έφταιγε η επίμονη παρερμηνεία της Βίβλου; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε καθολικοί, οπότε η πίστη αλλάζει, μεγαλώνει και πετάει νέα κλαριά σαν το δέντρο που κλαδεύει και ποτίζει ο Αμπελουργός Χριστός και ο παραγιός του ο πάπας; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν είμαστε ορθόδοξοι, όπου η δισχιλιόχρονη Παράδοση και η δισχιλιόχρονη Ζωή της κοινότητας-εκκλησίας είναι το δόγμα, είναι η πίστη, είναι η αλήθεια; Μόνον αν είμαστε επιλεκτικοί, δηλαδή αιρετικοί...

Εν κατακλείδι, και επειδή πολλοί από εμάς (κι εγώ, έτσι;) διαβάζουμε ποστάκια πηδώντας πέντε-πέντε τις αράδες: οι Ρώσοι ορθόδοξοι και οι φρικαλέες θέσεις και απάνθρωπες ιδεοληψίες τους δυστυχώς μας υπενθυμίζουν ότι η Ορθοδοξία είναι αυτή που είναι όχι λόγω ελλαδικότητας και εθνικισμού και μιας ιστορικής παρεξηγησούλας. Όσοι θέλουν να πιστεύουν (και θέλουνε πολλοί, είναι στην ανθρώπινη φύση και αυτό) χωρίς να πρέπει να απαρνηθούν τη φύση τους και να γίνουνε σαν τον δυστυχισμένο παπά που ανέφερα στην αρχή, καταντούνε, δυστυχώς (;;), επιλεκτικοί και εκλεκτικιστές (δηλαδή αιρ...): είτε πρόκειται για μινιμαλιστές ορθοδόξους, είτε για αναρχορθοδόξους, είτε για καβαφογενείς ορθοδόξους διανοητές, είτε ακόμα και για τον κραταιό αντισημίτη Γιανναρά και τη νεορθόδοξη στρατιά. Μία, δύο, τρεις, πολλές ορθοδοξίες. Κι ας αφήσουμε στην άκρη και την αρχετυπική πιστή γριούλα, το φαντασιακό 'λείμμα', η οποία αβίαστα θα έκαιγε τους 'ανώμαλους' και τις μοιχαλίδες στην κόλαση αλλά θα άφηνε στη χλόη και την τρυφή του Παραδείσου άλλους κι άλλους.

Those were the days,

my friends.

Συνειρμοί (κάτω το ένταμ και η γκούντα)

Βρήκα μελισσοκουμπιασμένο αυτό το νηφάλιο κείμενο για τη μετακίνηση του σοβιετικού μνημείου στην Εσθονία.

Προς τη μέση διαβάζουμε ότι

μερικοί Ρώσοι προτείνουν τη μετακίνηση της εσθονικής πρεσβείας στη Μόσχα σε άλλη τοποθεσία, ένας πρώην υπουργός άμυνας κάνει έκκληση να μποϋκοταριστεί το εσθονικό γιαούρτι, στην επαρχία Tambov αποφασίστηκε να αναγράφεται σε ειδικές ετικέτες στη συσκευασία των εσθονικών προϊόντων η χώρα προέλευσής τους προς ενημέρωση του αγοραστικού κοινού

Θυμάται κανείς άλλος όταν στην Ελλάδα είχαμε παρόμοια μποϋκοτάζ να προτείνονται και να εφαρμόζονται και αντίστοιχα πολεμιστήρια σαλπίσματα να αντηχούνε στα σούπερ μάρκετ όταν η Ολλανδία, εταίρος στην τότε ΕΟΚ, είχε προτείνει να αρθούν οι περιορισμοί σε σχέση με το Δ' Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο προς την Τουρκία; Δε θυμάμαι καλά, από μνήμης το γράφω αυτό. Μπορεί και να είχανε προτείνει σύνθετη ονομασία για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

[Κεντήματα και κουτιά]

"[...]
Ούτε η θέα τόσων κεντημάτων, τεντωμένων και ενταφιασμένων μέσα στα διαδοχικά και όρθια συρτάρια τους με βοήθησε πάντως. Συρτάρια όρθια, λεπτά, ανά γεωγραφική προέλευση, κάθε χώρα και κάθε περιφέρεια της Ευρωπης να εκπροσωπείται από καμμιά δεκαριά δείγματα. Προχώρησα και τράβηξα ένα συρτάρι. Είδα όλα αυτά τα λεπτολογημένα και ψιλοδουλεμένα κομμάτια σαν ιστούς ιστορισμένους από ανώνυμες πεθαμένες γυναίκες που κέντησαν με πείσμα τη ζωή τους καθώς γλίστραγε μέσα από τα χέρια τους όπως το νήμα που δεν βρίσκει τη βελονότρυπα· παγιδευμένες σε αγροτόσπιτα και σιωπηλά αστικά μέγαρα, έκαναν τη ζωή τους κλωστή και την πέρασαν μέσα σε λινά και βαμβακερά ή και σε μάλλινα υφάσματα: μία μπρος-δύο πίσω, μία μπρος-δύο πίσω, μία μπρος-δύο πίσω. Ιστοί που τις κουκούλωσαν και τις παγιδέψανε: προικιά, φορεσιές, πετσετάκια. Ύστερα έφυγαν και λιώσανε κι οι ίδιες, όπως τρώει η βελόνα την κλωστή, αλλά οι ζωές τους παρέμειναν αξήλωτα κι ανεξίτηλα σχέδια και χρώματα, στο μουσείο.

Πήρα μια βαθειά ανάσα κι αποφάσισα να συμμαζευτώ και να κοιτάξω τι θα ξεσηκώσω για το δικό μου εργόχειρο, κυρίως γιατί ντράπηκα τον κόσμο που με κοιτούσε με την άκρη του ματιού να στέκομαι ενεή κι ακουμπισμένη πάνω στο τραβηγμένο συρτάρι Poland-Pomerania III, με κίνδυνο να το κατεβάσω κάτω γκρεμίζοντας όλη τη συλλογή. Άφησα στο πάτωμα τα μολύβια μου και το μπλοκ και έπιασα όλα τα συρτάρια, ένα ένα από την αρχή. Έψαχνα κάτι για να το χρησιμοποιήσω ως επαναλαμβανόμενο διακοσμητικό μοτίβο. Έπρεπε να βρω κάτι απλό, με μια σχετική συμμετρία και όχι πολύ γραμμικό. Όταν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον, σημείωνα στην παλάμη με το στυλό τον αριθμό του (πού να γράφω France-Brittany VII, France-Savoy II και Brabant-Belgium V τώρα· έγραψα 57, 73 και 91). Ούτε και ήξερα πόσα ήταν όλα τα συρτάρια, τα ράφια συνεχίζονταν και απο πίσω και απέναντι και στη διπλανή αίθουσα. Για τη διάθεσή μου, που δεν ήτανε και η πιο φουντωτή, και για τον χρόνο μου, τον οποίο οριοθετούσε το μεσημεριανό κολατσιό, έμοιαζε σαν να ήμουνα σε μια άπειρη βιβλιοθήκη. Συνέχισα όμως.

Μέσα στην παλάμη μου είχα χαράξει τελικά γύρω στα εικοσιδύο νουμερα, από όλη τη βόρεια Ευρώπη, κι είχα ακόμη τη νότια, την ανατολική και τη Σκανδιναβία. Αν και σχεδίασα καμμιά τριανταριά μοτίβα, είχα λιγάκι απογοητευτεί. Κάποια κεντήματα είχαν υπερβολικά προσωπικό χαρακτήρα ή εξαιρετικά πολύπλοκα μοτίβα, ή καθόλου μοτίβα. Μέσα στα κεντήματα περιλαμβάνονταν και ατέλειωτες δαντέλες, πώς να μεταφέρεις το ανάγλυφο της δαντέλας σε μια μακέτα και στο υποθετικό κτήριο που αναπαριστά χωρίς να μπλέξεις με γύψους; Κάτι κεντήματα με ανθρωπάκια και ζωάκια ήταν από την αρχή εκτός. Σχεδίασα στο μπλοκ περίπου εφτά ή εννιά και τότε σταδιακά άρχισα να αισθάνομαι ανήθικη που σκεφτόμουν έτσι, είπα και μπράβο στον εαυτό μου. Από τη μια ψέγω τον φολκλορισμό, την ενασχόληση με ανώνυμες και απρόσωπες ‘παραδόσεις’ και ‘κληρονομιές’, κατακρίνω τη ληστρική διάθεση απέναντι σε σύμβολα, σχέδια και εικονογραφίες που αποσπούμε από το περιβάλλον, τον συμβολισμό και την ιερότητά τους και τα κάνουμε χαϊμαλιά και μπλουζάκια, και από την άλλη ψάχνω για τυπικούς εκπροσώπους και χαρακτηριστικά δείγματα, που να είναι και αρκούντως διακοσμητικά από πάνω. Συγχάρηκα τον εαυτό μου για την υποκρισία του, και τον βεβαίωσα πως η πτυχιακή μου θα επιζήσει και χωρίς διακοσμητικά μοτίβα και λαϊκότροπες ζωφόρους. Μάζεψα τα σύνεργα της δουλειάς και βρήκα το δρόμο μου μέσα από τις αίθουσες του μουσείου. Εδώ πιο δίπλα έχουνε μια συλλογή αντιγράφων των πιο διάσημων έργων τέχνης στα τέλη του 19ου. Ενδιαφέρον μαυσωλείο· συγκέντρωση παράταιρης και εκτός συμφραζομένων τέχνης· γυψοθύελλα. Βρήκα την έξοδο. Η πόλη.

Η πόλη, ένα κουτί. Αέναη κίνηση, φυσικό φως, τεχνητό φως. Περιφερειακοί δρόμοι. Πέτρες τούβλα μπετό. Πύργοι και υπόγεια. Ασανσέρ και τρένα. Πολλαπλές διαδρομές, ιστοί μέσα της: κόκκινο για τις πιο πολυσύχναστες πορείες και διαδρομές, κίτρινο για τις λιγότερο πατημένες και τις πιο περπατημένες. Αγγλισμοί, σκέφτομαι με αγγλισμούς. Τώωωωρα, καλά είσαι. Και να μίλαγα κι αγγλικά. Ένα κουτί. Ένας ιστός με κτήρια για παραγέμισμα; Ή κτήρια με δρόμους για διάκενα ανάμεσά τους; Πού οι στενές κατακόρυφες κοιλάδες της Νέας Υόρκης, θα σηκώνεις ψηλά το βλέμμα και θα νιώθεις πως η πορεία είναι κατακόρυφη, προς τα πάνω. Ένα κουτί του οποίου οι έδρες, έξι; παραπάνω; Κοιτάνε προς τα μέσα και διαρκώς πολλαπλασιάζονται: δωμάτια, εσωτερικοί τοίχοι, διαμερίσματα και γραφεία, παράθυρα, όψεις κτηρίων, τετράγωνα, συνοικίες: πρίσματα, τετράπλευρα, αθροίσματα σημείων και στιγμών. Άραγε θα πάω ποτέ στη Νέα Υόρκη;

Κατέβηκα στο κουτί μέσα σε ένα κουτί και στη στοά περίμενα ένα κουτί. Ξανά εκείνη η μελωδία κάτω από την πόρτα του άγνωστου ενοίκου – του χαφιέ. Το κουτί με πήγε σε άλλο κουτί, άλλαξα κουτί και έφτασα στο κουτί όπου μεταλλικά κουτιά ελάχιστου πλάτους γράφανε ‘Angel’ στην εξωτερική όψη τους. Θυμήθηκα εκείνη την αράχνη του Υπογείου. Θα την έφαγε κανα ποντίκι. [...]"

[Στο τέλος ενός ραντεβού]

" [...]
Περπατήσαμε κι άλλο, καθε τόσο σήκωνα το βλέμμα και κοιτούσα την απέναντι όχθη, το Somerset House με την Courtauld· εκεί πρέπει να τον πάω, να δει τους ιμπρεσιονιστές. Σιγά σιγά έσβηνε και η φλογίτσα του οινοπνεύματος μέσα μου, ήρθε στα μάτια μου για λίγο η γκαζιέρα της γιαγιάς, με τη γαλάζια φωτιά της και η μυρωδιά από πατάτες στο σπορέλαιο, να μη γίνονται βαρειές. Πριν έρθω εδώ θα νόμιζα πως είναι αταίριαστη μια τέτοια εικόνα εδώ μέσα στο κέντρο της μεγάλης πρωτεύουσας, αλλά ξέρω πια για το γκάζι που ζεσταίνει τους θερμοσίφωνες με τον ακοίμητο μικροσκοπικό πυρσό του και τα φτηνά σκεύη στα φτωχόσπιτα του Χάκνεϋ και του Μπρίξτον, που εμείς τα μελετούσαμε ως άρτε πόβερα. Φωτιά, ωραία φωτιά. Φωτιά που κυματίζεις γαλάζια στον κόκκινο ουρανό. Ονειρεύομαι από την κούραση όρθια; Σφίγγω το χέρι του Μάρτιν, με τραβάει στην αγκαλιά του και προχωρούμε όπως πρέπει.

Η Τραφάλγκαρ είναι άδεια, εκτός από τα αγάλματα και τις φωτισμένες προσόψεις. «… του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών…» όπως έλεγε η γεροντίστικη φωνή στο ράδιο. Ο πατέρας κλειδαμπαρωμένος στο γραφείο και η θεια να μού διηγείται τη φρίκη της Εικονομαχίας, τη θλιμμένη πριγκίπησσα Σοράγια, πριγκίπησσα Τζάκι και δεν ξέρω ποια, τα φρικτά εγκλήματα των Τούρκων το ’22 το ’46-’49 και το ’74, τον αηδιαστικό θάνατο της άμυαλης Κοκκινοσκουφίτσας («ουουουου, πώς θα μύριζε το βρωμόστομα του λύκουουου!») – πώς να μην είναι κλαψιάρικα τα ελληνικά τραγούδια μετά. Καθόμασταν στη σόμπα και με τάιζε – εγώ, αν και μεγάλη πια, το ανεχόμουν, μου έφτιαχνε τα μαλλιά και μου έλεγε κι άλλες ιστορίες: για την παλιά Κομοτηνή και τον Μπουκλουτζά που πλήμμυριζε, για το πώς έχτισε η κυρία-Τσάτσου το καμπαναριό της Υπαπαντής, για τα ‘αθώα’ ραντεβουδάκια της, όλη η παρέα μαζί, στις ψαροταβέρνες στο Φανάρι με ποδήλατα κι αφετηρία το Ρολόι. Όταν μεγάλωσα και της έλεγα ότι αυτά ήτανε στην πραγματικότητα ραντεβού για ένα στα γρήγορα στα Χίλια Δέντρα, γινόταν έξω φρενών – τουλάχιστον δεν μπορούσε να απειλεί πως δεν θα με ταΐζει πια, ούτε πως θα με ρίξει στη σόμπα από τη μαντεμένια της τρύπα, από πάνω, όπου πάντοτε καθόταν ητσαγιέρα. Ο πατέρας έβγαινε από το δωμάτιο για να πάει ‘να ξεσκάσει’, μύριζε ανεπαίσθητα καμένο κασμήρι από την ηλεκρική θερμάστρα και εργένικη μπαγιατίλα, μόλις τόσο δα, κάτω από την ‘κολώνϊα’.

Γλαρώνω και σχεδόν κοιμάμαι στο ντεσεβώ. Δεν βλέπω όνειρα – ευτυχώς. Φιλιόμαστε σαν σε όνειρο, η πόρτα του ασανσέρ κλείνει, πότε άνοιξε; πότε μπήκα; Και μόλις που με ξυπνάει η επαφή με το κρεβάτι. Όχι για πολύ όμως."

Purovision

Η ωραιότερη εισαγωγή ελληνικού τραγουδιού! Και Μάρω Κοντού! Και Χορν! Και ο Φάουστ! Και χάπυ εντ! Και πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα (στην ταινία αυτά, όχι στο τραγούδι).

Κραουνάκης

Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι μεταξύ του να πουλάς μούρη και του να σε σέβονται ισχύει σχέση συνεπαγωγής. Δηλαδή: αν πουλάς μούρη, τότε σε σέβονται. Επίσης εικάζω ότι αυτό χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα.

Τα σκεφτόμουν αυτά με αφορμή τον Κραουνάκη μέσα από τα γραπτά του στην ΑΒού και κάποιες συνεντεύξεις του. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά -- όπως και κανέναν άλλο που αναφέρω σε αυτό το ποστάκι. Η μουσική και τα τραγούδια του δε μου αρέσουν ιδιαιτέρως, μάλιστα προτιμώ τον Χατζιδάκι και τον προκουρεματικό Σαββόπουλο. Ωστόσο, ο Κραουνάκης ως άνθρωπος (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τις συνεντεύξεις) και καλλιτέχνης (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τη μουσική) αναδίδει ανελλιπώς μια πολύ διακριτική ευωδιά καλοσύνης (περίεργη λέξη! άσε που έχω χρόνια να την αποδώσω σε άνθρωπο).

Πέραν της καλοσύνης του Σταμάτη Κραουνάκη, πραγματικής ή πλασματικής, ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, ταλαντούχος και ώριμος συνθέτης. Γιατι λοιπόν πότε-πότε πιάνω μερικούς να τον σνομπάρουν, να τον παραγνωρίζουν ή και να τον χλευάζουν; Δεν μπορεί να φταίει κάποιος από τους προφανείς στόχους της νεοελληνικής κακοήθειας και μικροπρέπειας, αλλιώς θα τύχαινε παρόμοιας μεταχείρισης και ο Χατζιδάκις. Δεν μπορεί να εξηγείται το σνομπάρισμα του Κραουνάκη με βάση το ότι αποφεύγει τη μεγάλη φόρμα, την αγάπη του προς το παστίς, τη μελωδική απλότητά (;) του και τις αβασάνιστες (;;) αρμονίες του, γιατί και σ' αυτή την περίπτωση θα σνομπαριζόταν και ο Σαββόπουλος αλλά και -- τώρα που το σκέφτομαι -- ο Χατζιδάκις.

Καταλήγω στο ότι ο Κραουνάκης πάσχει από το εξής: δεν είναι βαρύγδουπος και πομπώδης, δε μεγαλαυχεί, δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά, δεν πουλάει όραμα, ουσία, καλλιτεχνοσύνη και σπουδαιότητα δώθε-κείθε. Παραμένει γήινος κι ανθρώπινος, και ως μουσικός και ως άνθρωπος. Επίσης, χαμογελάει και γελάει. Αυτο το τελευταίο το έχει καταγράψει και η κάμερα.

Ε, είναι να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Cherchez la femme

(ή Οι αποσιωπημένες στον ευθύγραμμο λαβύρινθό τους)

(από το Hotel Memory, του Μισέλ Φάις -- με κάποιες μικροδιορθώσεις ορθογραφικές. Τα εκεί λάθη οφείλονται σε δική μου αβλεψία, όχι του ξενοδόχου.)

Ακόμα και αν ξέρουμε ποια είναι η Camille Claudel και η Clara Schumann, μάλλον σε ελάχιστους από εμάς διαφεύγει ότι πάνω από το 50% του πληθυσμού αντιπροσωπεύεται από πάρα πολύ λίγες γυναίκες καταξιωμένους επιστήμονες, στοχαστές, συγγραφείς και δημιουργούς. Επιπλέον, πιθανότατα δεν έχουμε υπόψη μας τη Sophie Germain, μια από τις σημαντικότερες μορφές στον κόσμο των μαθηματικών, της κλάσης του Euler και του Gauss. Αμα είσαι γυναίκα, η φιλοσοφία και οι επιστήμες βρίσκονται, απλούστατα, πίσω από κλειδωμένες πόρτες για σένα.

Και η καλλιτεχνική δημιουργία; Ας μετρήσουμε τις γυναίκες δημιουργούς που γνωρίζουμε. Ας κρατήσουμε, κλείνοντας ένα-ένα τα δάχτυλα όπως ο σολωμικός μοναχός Διονύσιος δίπλα στο φιλιατρό, όσες θεωρούμε "σημαντικές". Όταν οι γυναίκες δημιουργοί δεν πέφτουν θύματα πατερναλισμού, εγκλεισμού και λογοκλοπής (υποθέτοντας ότι έχουνε στο μεταξύ καταφέρει να μαθητεύσουν προς την κατεύθυνση που η κλήση τους τις ελκύει), τις αναλαμβάνουν η κριτική και το κοινό (αμφότερων φύλων). Οι γυναίκες δημιουργοί καταλογογραφούνται καταλλήλως: ευαίσθητες αλλά ρηχές, οξυδερκείς αλλά μονόπλευρες, ανθρωπίστριες αλλά μελό. Κατάλληλες να εκτελούν μουσική, όχι να τη συνθέτουν. Ικανές να ενσαρκώνουν ηρωίδες στο σανίδι, όχι να τις πλάθουν δραματουργικά ή να τις σκηνοθετούν. Ιδανικές για ποίηση (και δη κλειστών χώρων), όχι για πεζογραφία (και δη διαστάσεων τοιχογραφίας). Αναντικατάστατα μοντέλα για εικαστικούς -- όμως πόσες γυναίκες εικαστικούς καλλιτέχνες μπορείτε να ονομάσετε; Υπάρχουν έργα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στις εικαστικές τέχνες που να απηχούν την ανθρώπινη κατάσταση; που να αποκαλύπτουν την ανθρώπινη φύση; που να προβάλλουν ολοζώντανα μπροστά μας τα καθολικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης; Ναι. Πόσα από αυτά είναι γραμμένα από γυναίκες;

Η πορεία των γυναικών δημιουργών περνάει μέσα από έναν λαβύρινθο που όμως αποτελείται από έναν μακρύ ευθύγραμμο καφκικό διάδρομο με μια σειρά κλειδωμένες πόρτες κατά μήκος του: να καταφέρεις να λάβεις εκπαίδευση και μαθητεία, να ασχοληθεί κάποιος με τα πρωτόλειά σου, να διαδοθεί το έργο σου, να κάνεις θυσίες, να ασχοληθεί μαζί σου η κριτική ώστε να γυρίσεις πίσω στο έργο σου και να το παλέψεις κι άλλο, να κάνεις θυσίες, να μη χαθείς εκτελώντας την "ιερή" κι ανθρώπινη αποστολή της οικογένειας, να κάνεις θυσίες, να σε ανθολογήσει και να σε μνημονεύσει η κριτική... Ακόμα και όσες καταφέρουν να ανοίξουν όλες τις πόρτες, μπροστά τους βρίσκουν όλους εκείνους τους άνδρες συναδέρφους τους οι οποίοι δε χρειάστηκε ποτέ να διαπραγματευτούν τις κλειστές πόρτες και τις κλειδαριές τους, παρά πέρασαν μπροστά από αυτές πηγαίνοντας απ' έξω και από γύρω.

Πρέπει λοιπόν να αναφέρω ονόματα; Ελληνίδων αποσιωπημένων δημιουργών; Να μιλήσω για το παραγνωρισμένο έργο και την παρεξηγημένη προσωπικότητά τους; Δυστυχώς των περισσοτέρων δε γνωρίζω καν τα ονόματα, πολύ περισσότερο το έργο ή τη σημασία του. Αυτό συμβαίνει και επειδή πολλές από αυτές δεν κατάφεραν να γράψουν ή να ζωγραφίσουν ή να συνθέσουν τίποτα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που, λόγου χάρη, θα σαρκάσετε ακόμα μία ελληνίδα πεζογράφο, ατελή Sei Shonagon προς βρώσιν σε παραλίες ή σε μισοάδεια διπλά κρεβάτια, σκεφτείτε ότι -- αν ήταν άντρας -- μπορεί και να θαυμάζατε τη λεπτοφυή πρόζα του, την τόλμη του, τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες του, καθώς και τη διακριτική ματιά του στην καθημερινότητα...

Τα ματάκια μας

Η στιχομυθία Οιδίποδα-Τειρεσία είναι πάντα στην καρδιά μου. Όπως το λέω, στην καρδιά μου. Η εξουσία δεν αρκείται στο να απαιτεί απαντήσεις, απαιτεί απαντήσεις που δεν την αμφισβητούν, που δεν αντικρούουν την -- όπως θα φανεί -- πολλαπλή στραβομάρα της. Ο Τειρεσίας έχει τη Γνώση, γι' αυτό είναι απρόθυμος να μιλήσει στην αρχή, παιδιαρίζει σχεδόν. Μετά τα λέει χύμα και αμέσως κατηγορείται ως συνωμότης και προδότης.

Εγώ που δεν έχω τη Γνώση, αλλά ματάκια και βλέπω, όπως τόσοι και τόσοι, είμαι κι εγώ απρόθυμος να μιλήσω για τα προφανή. Ευτυχώς τα λένε άλλοι.

Τέλος, επειδή δεν μπορώ άλλο, λέω να κόψω την τηλεόραση το πρωί και να βλέπω τσόντες στο εφεξής: να μας βγαίνουν τα ματάκια, αλλά τουλάχιστον να μας βγαίνουν τελέσφορα.

Κύπρος: Μνήμη και αγάπη - Επίμετρο

αφιερωμένο στην τρυφερή συμβία και πολυαγαπημένη σύντροφο της ζωής μου, η οποία ποτέ δε με διαβάζει· διαβάζει thas και μόνον thas, άντε και Γκ. Καπλάνι.

Η κυπριακή τηλεόραση είναι πολύ χάλια. Πολύ. Είναι σαν να βλέπεις ΤυρίTV, ΤηλεΚουτσούφιανη ή ΤηλεΜπουρνάζι στην Ελλάδα, αλλά με ένα πέρασμα βερνίκι. Αν σκεφτεί επίσης κανείς ότι τριάμισυ κανάλια είναι βάσαλοι και παραρτήματα ελληνικών ιδιωτικών καναλιών, τα οποία δυστυχώς αναμεταδίδουν μερικώς, ε, άσε: και ντόπιος αγνός επαρχιωτισμός και Μάκης, και τι κουρέλια παραγεμίζουν το μπουμπάρι και αγγλόφωνο κανάλι για τους Βρετανούς συνταξιούχους της Πάφου, και οδοιπορικά στα κατεχόμενα χωριά μας και Τατιάνα-Ματιάνα-Η Ελλάδα (την) Παίζει. Και Γιούρονιουζ και Λαζόπουλος. Όλα. Δεν έχουμε Λιακόπουλο και ΤηλεΆστυ.

Ένα κάπως σοβαρό ελληνοκυπριακό κανάλι είναι το Σίγμα. Αν και ειδησεογραφικά πρόκειται για χαλκείο παραπληροφόρησης, διαστρέβλωσης και προπαγάνδας (ιδίως το μαρτυρικό 2003-2004), τουλάχιστον παράγει κυπριακές σειρές (οι περισσότερες αρκετά καλές) και άλλες ντόπιες εκπομπές. Κι επειδή δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία, κράτος, και τα λοιπά χωρίς το τωκ σόου τους, το Σίγμα έχει αναθέσει σε μία γυναίκα να κάνει ό,τι θέλει. Τι για τηλεπάθεια, τι για πορνεία, τι για ναρκωτικά, τι για σχέσεις, τι για μαγεία, τι για τη μετανάστευση, τι για τον σατανισμό, τι για τις ανασφάλειες του μέσου Κυπρίου, τι για την εμμηνόπαυση, τι για θεραπείες με τη δύναμη του νου, τι για δίαιτες -- όλα τα συζητάει η Ελίτα.

Σήμερα, λοιπόν, κύριε ισαγγελέφ, έκατσα να φάω με την τρυφερή συμβία και πολυαγαπημένη σύντροφο της ζωής μου και με χτύπησε αυτό το ούφο:



Αυτή είναι η "κυρία Ελίτα-μου":




Επίλογος: Για όσους βρίσκουν την Ελίτα σέξι (εγώ πάλι όχι: δε με πολυεξιτάρουν οι καρδινάλιοι), προσφέρω Με Αγάπη την παρακάτω φωτογραφία:



Σήμερα μιλάμε για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας της Άνδρου (καρτερία που την έχουνε κι αυτοί οι Άγιοι, όμως, ρε παιδί μου).

Κύπρος: Μνήμη και αγάπη - Με τον φακό του Sraosha II

Χριστός Ανέστη, χριστιανοί.

Η Κύπρος δεν είναι νησί στην ευρωπαϊκή Μέση Ανατολή (πώς λέμε την Ανατολική Θράκη "ευρωπαϊκή Τουρκία")· είναι μια αρένα όπου το Κακό (φαντασιακό και θεολογικώς μη ον, αλλά δε βαριέσαι) και το Καλό (τρέχα γύρευε) συγκρούονται. Το Καλό νικάει ανελλιπώς, απλώς δεν του φαίνεται συνήθως.

Αυτό το ξέρουν οι δεν-ξέρω-ποιοι που γράφουν τα κηρύγματα. Έτσι, και φέτος, στο αναστάσιμο κήρυγμα οι ανώνυμοι κηρυγματογράφοι ταυτίσαν την Ανάσταση του Χριστούλη με την "ανάσταση" της Κύπρου. Για μένα αυτό θα ήτουνε βλασφημία, αλλά έχω αποσκληρυνθεί και δε με νιάζει -- άσε που είμαι φάρα ανατολίτικη περσικιά (βλέπε και Ξέρξη κομιξάτο με τα πίρσινγκ) και δε μασάω: όλα ζεν, ρε, όλα ζεν.

Τα παραπάνω όμως είναι άσχετα με το παρακάτω φωτορεπορτάζ που ως άλλος Σεφέρης θα σας προσφέρω.

Μια φορά κι ενάν καιρό, την Κύπρο την πατούσαν ξένοι. Πλην όμως ήξεραν πολλά γράμματα:



Τώρα στο μεγαλύτερο μέρος της Κύπρου έχουμε το ρωμαίικο. Το οποίο όμως δεν τα ξέρει τα ξένα τα γράμματα. Αυτό εντέλει είναι καλό -- το είπε κι ο Κοσμάς ο Αιτωλός:



Το μικρότερο μέρος της Μαρτυρικής Μεγαλονήσου το πατεί ο Τούρκος. Παρότι αυτό το μέρος είναι μικρότερο από το γαλανόλευκο και λιγότερο από το μισό του νησιού, είναι φτωχό κι έρμο και σκλαβωμένο (οι πιο ακριβολόγοι ελληνοκύπριοι μιλούν για την "ημικατεχόμενη πατρίδα μας"· για τους ημιπεζόδρομους και τους ημικρατικούς οργανισμούς της Κύπρου θα σας πω άλλη φορά).

Το ημικατεχόμενο τμήμα πολιτικώς δεν υπάρχει (προς το παρόν). Έτσι, οι πονόψυχοι αδερφοί Ελληνοκύπριοι έφτιαξαν ταξιδιωτικά γραφεία στην 'ελεύθερη' Λευκωσία για να ταξιδεύουν και οι συμπατριώτες τους Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι εμ θέλουνε KKTC εμ πκιάουσι (ελληνο)κυπριακά διαβατήρια για να πετούν απευθείας από Λάρνακα σε 7635 προορισμούς -- αντί για τους 3,75 του ψευδοαεροδρομίου Ercan / Τύμπου:



Ο ελληνισμός μπορεί να πέρασε από πολλούς ζυγούς, ασύμμετρους και άλλους, όμως το Self του, η ιδιοσυστασία του είναι ντούρα και ανόθευτη και μονίμως ορτή (που θα 'λεγε κι ο Σικελιανός). Μόνο τα ονόματα των προαιώνιων φαγητών του (όχι τα ίδια τα φαγητά!) και μικροτίτλους φεουδοευγενείας παίρνει από τον Ξένο. Έτσι, ανάμεσά μας κυκλοφορούν ακόμα παλιοκαιρίσιοι πρίγκηπες κι ακρίτες:



Στο μεταξύ, ο κυπριακός ελληνισμός νικά τον Ιουστινιανό, που νίκησε τον Σολομώντα, ανεγείροντας Αγια-Σοφιές και πάλι



Δυστυχώς όμως κι εδώ κυκλοφορούν και ανώμαλοι, και ανορθόγραφοι, και ανάρχες: διαδοχικά στρώματα, σα φύλλα μπακλαβά, πάνω από την ουσία της ιστορίας μας.



Ευτυχώς υπάρχουνε και τα κουτάβια. Μάνναμ μου ρέεϊιι!

Παράκουσα

"Έβαλες πλυντήριο;"
"Οι U2 είναι."

Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι...

Τεμ τεμ τεριρέμ.

Θα παύσω για λίγο να χτυπώ με "την ρητορικη ευχερεια, την καλη ειρωνεια ή την διαισθηση" μου, την οποία "μπερδευ[ω] συχνα [...] με την επιστημονικη αληθεια" και θα μιλήσω για κάτι πολύ προσωπικό και εντελώς άσχετο με οποιαδήποτε αλήθεια, γενικότερο ενδιαφέρον ή σοβαρό ζήτημα. Στην πραγματικότητα ό,τι ακολουθεί είναι αδιάφορο.

Πάντα θα θυμάμαι εκεί στην αρχή της Πολίτικης Κουζίνας που ταξιδεύουμε από τον μουεζίνη πάνω σε έναν μιναρέ της Πόλης μέχρι έναν καλόγερο (;) κωδωνοκρούστη στην Αθήνα. Χτες στη Λευκωσία θυμήθηκα ξανά αυτή τη σκηνή: αφού έβγαλαν τον σκασμό οι μουεζίνηδες του Ισλάμ που κλαυθμηρίζοντας και τερετίζοντας μάς καλούν όλους σε προσευχή (άρα η τιμωρία μου, σύμφωνα με το Κοράνι, θα είναι 19), μας άρχισαν οι μουεζίνηδες της Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας, κι αυτοί δυναμωμένοι από τα επετειακά μεγάφωνα. Απόψε μάλιστα συντονίστηκαν κακόφωνα ψαλτάδες και μουεζίνηδες.

Επιμένω: δεν έχει καμμιά σημασία αυτό που λέω, εκτός κι αν -- για κάποιο λόγο -- σας ενδιαφέρει το γούστο μου.

Ανέκαθεν ένιωθα στα αυτιά μου τη βυζαντινή μουσική ως ρινοφωνία, κλαψούρα κι ηχορρύπανση: το χειρότερο και πιο δυσβάσταχτο κομμάτι της λατρείας. Αν και συνειδητά θρήσκιο παιδί, ποτέ δε συμφιλιώθηκα ούτε με την ψαλτική, αλλά ούτε και με τη μουεζινική της λαγγεμένης ανατολής. Έτσι, βιώματα του Αθήναιου όπως αυτό και εξομολογήσεις όπως αυτή του Θας μού είναι τελείως ξένες.

Έφτασα να ζηλεύω το είδος μεικτό αλλά άνομο του Σακελλαρίδη -- τις γλυκερές ψαλτοτετραφωνίες. Μέσα σε ένα παγωμένο ξωκκλήσι το Πάσχα του '98 ζήλεψα τους Ρώσους ομόδοξους αδερφούς που το δούλεψαν το θέμα 'χορωδία' περισσότερο.

Προκειμένου να θεραπευθώ από την αμανεδοφοβία και τη λιγούρα που μου φέρνει, επί δεκαετίες ακούω και ακολουθώ πρακτικές συμβουλές: "Πρέπει να ακούσεις πραγματική βυζαντική χορωδία" έλεγε η θεια μου όταν ήμουν παιδί. Πεπαιδευμένη μεν, ρινοφωνία, κλαψούρα κι ηχορρύπανση δε. "Άμα ακούσεις ψαλτική αγιορείτικη θα τα δεις όλα", μου έλεγαν φανατικοί μελουργών συνονόματων με μπλογκάδες. Το τι είδα δε θέλω να πω, αφού μιλάμε για ιερή μουσική και κρίμα είναι να κολαζόμαστε, μέρες που είναι. "Α! σαν της Πόλης τους ψαλτάδες...", μου έλεγαν κυρίες που περιστοίχιζαν ραδιοφωνικές περιηγήτριες καθώς και μία πρώην μου. Τελικά προτιμώ τους μπακλαβάδες της και τα κεμπάπια της (και την ίδια την Πόλη).

Δε με ενοχλεί η οθωμανική κλασσική μουσική, ίσα-ίσα: αρμονία, γλυκασμός, επεξεργασία. Τελικά, επειδή δεν είμαι μουσικολόγος, δεν ξέρω γιατί η μουεζινική και η ψαλτική μού φαίνονται το ίδιο πράγμα και το ίδιο ενοχλητικές: έναρθρες σειρήνες καραβιών, μονότονες, νωχελικές και άνευρες, θέλουνε να σε χώσουνε μέσα στη νιρβάνα με τον τρόπο των επαναληπτικών θιβετιανών ψαλμωδιών: ζαλίζοντάς σε.

Καμμία ανάταση, καμμία κατάνυξη, καμμία μεταρσίωση. Γι' αυτά μου χρειάζονται άλλα: είτε επιλεγμένη μουσική της Δύσης, είτε οι Ρώσοι, είτε να προσπαθώ να επικεντρώνω στα λόγια της Υμνογραφίας, τα μόνα που (άνετα) σώζουν τα μακρόσυρτα αμανελίδικα μινυρίσματα και τα ασπόνδυλα χρωματικά λικνίσματα που εκτελούνται (και ενίοτε κατακρεουργούνται) μέσα στις εκκλησίες μας.

Κάποια μελίσματα μου αρέσουνε μελωδικά για τον ίδιο λόγο που μ' αρέσουν εφήμερα ποπάκια όπως το "I don't feel like dancing" των Scissor Sisters, ο χθαμαλός Βιβάλντι και κάποια της Motown: γιατί είναι κολλητικές οι μελωδίες τους, με τρόπο κάπως εκνευριστικό. Να το πω κι αλλιώς: αύριο δε θα πάω να ακούσω το τετράλεπτο 'οίμοι!' του ανυπόφορου πονοκέφαλου της Κασσιανής. Όμως πάντοτε ξεχωρίζω τον άψογο Κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου (ο οποίος μελωδικά είναι τόσο θεσπέσιος, ώστε τον πάνε στο μισό της ταχύτητας συνήθως, ώστε να γίνει κι αυτός νανούρισμα) -- αλλά κι αυτόν θα τον αποφύγω. Ακόμα και το κανονικά εξαίσιο πασχαλινό 'Σαρκί υπνώσας ως θνητός'.

Ασπασμούς στους πρωτοψάλτες: στον φίλο και μπαταζανάκη Χοιροβοσκό και στον Ακίνδυνο. Ελπίζω να μην τα πήραν τα γούστα μου ούτε σοβαρά ούτε προσωπικά, σιγά κιόλας, δηλαδή. Επίσης παρακαλώ τον Πετεφρή να κόψει την πλάκα.

Ερουρέμ και τέρμινα.

Παρατράγουδα

Τα υβριστικά συνθήματα κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου του αντιπάλου πριν από ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι, δυστυχώς, πολύ συνηθέστερο φαινόμενο διεθνώς από ό,τι θα νόμιζε κανείς. Θυμάμαι ξεκάθαρα Άγγλους χούλιγκαν να γιουχαΐζουν τον γερμανικό -- νομίζω -- εθνικό ύμνο, στα πλαίσια πρόσφατης διοργάνωσης, δε θυμάμαι ποιας. Βεβαίως, τους Άγγλους χούλιγκαν τους κυνηγάει η βρετανική αστυνομία και τους 'δίνει' και σε ξένες αστυνομίες, όταν τους επιτρέπει να βγαίνουν από τη Νήσο.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέδωσε την πρόσφατη προσβολή του τουρκικού εθνικού ύμνου σε μια μειοψηφία. Κανείς δεν αρνείται ότι πρόκειται για μειοψηφία. Χωρίς να βάζω τις παρακάτω 'ομάδες' στο ίδιο τσουβάλι: μια μειοψηφία ήταν οργανωμένη στις βενιζελικές συμμορίες, μια μειοψηφία ήταν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι χαφιέδες, μια μειοψηφία συσπειρώθηκε γύρω από το παρακράτος της Δεξιάς, μια μειοψηφία επίορκων συνωμοτών έκανε τη χούντα, μια μειοψηφία φονιάδων δυναμίτιζε τουρκοκυπριακά σπίτια, έσφαζε τουρκοκυπρίους, σχεδίασε και εκτέλεσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, μια μειοψηφία πρόδωσε τα συνθηματικά των λοκατζήδων που αντιστέκονταν οχυρωμένοι στον Άγιο Ιλαρίωνα και παρέδωσε την Αμμόχωστο στον τουρκικό στρατό στο πιάτο το 1974, μια μειοψηφία ήταν οι φασίστες φονιάδες τραμπούκοι της Ευελπίδων. Μια μειοψηφία πάντα.

Όμως σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ευθυκρισία και τη διαύγεια, εμείς η πλειοψηφία, να χαρακτηρίσουμε αναλόγως αυτήν τη μειοψηφία. Όχι συγκαταβατικά ως ανεγκέφαλους με το ακαταλόγιστο ή άτακτα παιδιά ή δεν ξέρω τι. Θα πρότεινα λοιπόν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο έναν χαρακτηρισμό όπως "συμμορίες εθνικιστών", λόγου χάρη, "που ντροπιάζουν την πατρίδα μας" για τους υβριστές 'οσίων και ιερών' των άλλων.

Φυσικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γνωρίζει περισσότερα από εμένα επί του θέματος και καλύτερους τρόπους να διατυπώσει όσα ξέρει. Εγώ πάντως, που γνωρίζω λιγότερα, θυμάμαι ότι στα νιάτα μου, λόγου χάρη, παρότι ακόμα μεσουρανούσε η Αριστερά και όλα ήταν ωραία, στη γειτονιά μου είχαμε τη δική μας μειοψηφία: τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών, για τους φίλους ΝΟΠΟ. Με σήμα τη σβάστικα. (Μόλις βρήκα κάτι γι' αυτά τα παλληκάρια εδώ).

Της πατρίδος μου η σημαία

Έλληνες! Ξυπνήστε!

Πρώτα μας αλλάζουν την Ιστορία για να ικανοποιήσουν τους Τούρκους (μου το είπε ο πατέρας μου, δεν το ήξερα).

Μετά μας μπάζουν τον Πάριο στο Μέγαρο, και μάλιστα συνοδεία Βουλγάρων.

Μας καίνε και τα φυλάκια.

Αυτά τα ξέρετε. Αυτό όμως που εσείς οι νεώτεροι δεν ξέρετε είναι η πιο μεγάλη ατιμία. Τότε που εσείς οι νεώτεροι ήσασταν πολύ μικροί για να το καταλάβετε, κάποιοι μεγαλύτεροι απεργάζονταν την άλωση εκ των από έσωθεν του έθνους. Πώς; Αλλοιώνοντας τα σύμβολά του! Τα όσια και τα ιερά του.

Έτσι, το 1978, οι επάρατοι δεξιοί εβραίοι που κυβερνούσανε τον τόπο (έπρεπε να έρθει ο κόμπος στο χτένι, αδερφοί, για να έρθουν οι χριστιανοί στα πράγματα), παραμονές Χριστουγέννων ανοσιούργησαν. Συνωμότησαν και αντικατέστησαν με αυτό το ριγέ αντερί με τον μικροσκοπικό σταυρό πάνω αριστερά, το μέχρι τότες ταυτισμένο με ναύτες του Αιγαίου, φρεγάτες, μπρατσέρες κι άλλους κίναιδους, την εθνική σημαία μας! Έτσι, μέχρι και σήμερα έχουμε ξεμείνει με αυτή την παρωδία της αστερόεσσας για σημαία της Ελλάδος! Με τον μικροσκοπικό τετραγωνισμένο σταυρό!

Γι' αυτό κι εγώ εικονογραφώ το πολεμιστήριο τούτο σάλπισμα με εκείνη, την πάλαι, τη μία και μόνη και αιωνία σημαία των Ελλήνων και της Ελλάδος, ώστε να μη σβήσει η μνήμη Της! Αλίμονον, τότε ακόμη δεν είχε αφυπνισθεί το έθνος, δεν είχαμε ιδιωτική τηλεόραση και φρηλάνς πνευματικούς ταγούς -- μόνον κάτι αριστερούς με μούσια και ζιβάγκα.

Απαραίτητο συμπλήρωμα

... σε όσα έγραφα χτες ακολουθεί πιο κάτω. Και στο Cinzano που πίνει αμήχανα το ερωτόπληκτο ζεύγος της εκεί φωτογραφίας.

Με αφορμή ένα ποστάκι του ακίνδυνου (τον ελπιδοφόρο και τον ανεμπόδιστο τους ψάχνουμε ακόμα):

Έλεγα λοιπόν χτες (στο ΙΙ.) ότι η αυθεντία της μόρφωσης και της διανόησης, στην Ελλάδα και αλλού, αισθάνεται ότι νομιμοποιείται να ασχημονεί και να λοιδωρεί. Επίσης έλεγα ότι η αυθεντία αυτή είναι, όπως ανέκαθεν συμβαίνει τόσες πολλές φορές, κίβδηλη. Με άλλα λόγια, το παίζουν σοφοί και παντογνώστες (υπό τον μανδύα "πανεπιστημιακός", "συγγραφέας", "ερευνητής" ή όποιον άλλο) πολλοί που κανονικά θα έπρεπε να κάτσουνε να βγάλουν κανα χαρτί πρώτα (όχι με τον ταχύρρυθμο τρόπο της Νατάσας, γιατί κινδυνεύεις να τα ξεχάσεις όλα εύκολα).

Ταυτόχρονα, και εδώ μπαίνουμε στο πνεύμα όσων παραθέτει ο ακίνδυνος, υπάρχει η αντίληψη ότι η πλεμπάγια, ο κοσμάκης, οι αμόρφωτοι δεν μπορούνε να έχουν άποψη για μια σειρά ζητημάτων που αφορούν την κοινωνική και πολιτική ζωή, τη ζωή τους.

Κατ' αρχήν, να υπογραμμίσω μαζί με τον Τσόμσκυ (δεν έχω την παραπομπή, ρε παιδιά, συγγνώμη) ότι η εκπαίδευση τείνει να νεκρώνει τη δίψα μας για μάθηση προς όφελος της αναπαραγωγής ιδεολογίας. Παγκοσμίως. Με άλλα λόγια, όλες οι χοντρομαλακίες (που θα έλεγε κι ο J95) του κόσμου έχουνε διατυπωθεί από προϊόντα των πανεπιστημιακών συστημάτων, τα ίδια προϊόντα που πειθήνια και ανεύθυνα ή κυνικά υπηρετούν τυράννους, εκμεταλλευτές και καταπιεστές.

Προσέξτε! Αυτό δε συνεπάγεται και το αντίστροφο, δηλαδή ότι ντε και καλά ό,τι λένε τα προϊόντα των πανεπιστημιακών συστημάτων είναι παπαριές. Όχι! Ωστόσο, ρόλος της εκπαίδευσης, και δη της ανώτατης (δημόσιας και ιδιωτικής), όπου καταλήγουν δυσανάλογα πολλά μέλη των ελίτ, είναι και να αναπαράγει:

α. την κατά τόπους ιδεολογία,
β. επιπλέον, τον μηχανισμό παραγωγής ιδεολογίας,
γ. την αλαζονεία του ειδικού-επιστήμονα-μανδαρίνου.

Σχετικά με αυτή την αλαζονεία, οι πραγματικοί επιστήμονες (υποσύνολο όσων έχουν ασχοληθεί με την έρευνα), ξέρουν ότι η μέθη του 'wir müssen wissen, wir werden wissen' πρέπει απαρέκκλιτα να συνοδεύεται από έντονη συναίσθηση των ορίων της επιστήμης και γενικότερα της γνώσης. Αυτή η συναίσθηση είναι απαραίτητο να ενυπάρχει ακόμα εντονότερη σε όσους καταπιάνονται με τις 'περιγραφικές' επιστήμες, αυτές δηλαδή που δεν μπορούν να κάνουνε προβλέψεις βάσει των θεωριών τους. Εν ολίγοις, όσοι ασχολούνται με επιστήμες που δεν προβλέπουν αλλά κατασκευάζουνε μοντέλα, όπως οι ανθρωπιστικές, οι πολιτικές και οι κοινωνικές, καλό είναι να είναι σεμνότεροι από τους φυσικούς επιστήμονες, λόγου χάρη, πολλώ μάλλον που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουνε διαπράξει κολοσσιαία λάθη.

Αποτελεί λοιπόν μεγάλη ειρωνεία (ή αγώνας υπεραναπληρωτικός) το ότι πολλοί διανοούμενοι και (κατ' όνομα) θεράποντες των περιγραφικών αυτών επιστημών φρονούν ότι γνώμες για ζητήματα κουλτούρας, κοινωνίας, πολιτικής και οικονομίας (όπου και η παροιμιώδης ταμπακιέρα) δεν μπορούν να προέρχονται από αμύητους. Μερικοί από αυτούς θεωρούν ότι, τελικά, τέτοια ζητήματα είναι εξίσου δύσκολο να συζητηθούν και να αναλυθούν από μη-ειδικούς με θέματα που αφορούν την ιστορία, την ψυχολογία, την ανατομία, τη φυσιολογία ή ακόμα και τις φυσικές επιστήμες.

Αυτό είναι σφάλμα. Στην πραγματικότητα, σε δημόσιες (δηλαδή μη τεχνικές) συζητήσεις για την κοινωνία, το περιβάλλον, την οικονομία, τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την πολιτική εν γένει, το βασικό πλεονέκτημα όσων έχουν καταρτιστεί στις περιγραφικές επιστήμες είναι η συστηματική πρόσβαση σε (πολύ) περισσότερα δεδομένα, όχι η εμπέδωση σύνθετων θεωρητικών συστημάτων. Απεναντίας, σε μια συζήτηση για τη σχιζοφρένεια, την ανάπτυξη του παιδιού, την πρωτεϊνοσύνθεση, την ηλιακή ακτινοβολία ή τους υπεραγωγούς, οι εκάστοτε ειδικοί / επιστήμονες μπορούν να εκφέρουν μια σαφώς πιο έγκυρη γνώμη από, λόγου χάρη, εμένα σε μια δημόσια κουβέντα

1. και επειδή έχουνε πρόσβαση σε περισσότερες πληροφορίες αλλα
2. κυρίως επειδή η θεωρία τούς επιτρέπει να έχουν βαθειά κατανόηση των ζητημάτων, πέρα από το επίπεδο της απλής περιγραφής. Για παράδειγμα, τρέχουσες θεωρίες για τη βιοχημεία του εγκεφάλου χοντρικά προβλέπουν ότι η φαρμακευτική αγωγή βοηθάει σε διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια ή η κατάθλιψη αλλά όχι στην κοινή δυστυχία.

Τα παραπάνω όμως δεν ισχύουν σε μια συζήτηση για την αστυνόμευση, τις συντάξεις ή τις αμυντικές δαπάνες. Εκεί η θεωρία δε θα βοηθήσει να φωτιστεί το θέμα είτε διότι δεν υπάρχει θεωρία είτε διότι δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις.

Τελικά, ο σκοπός της έκκλησης να αφήσουμε την οικονομία ή την εξωτερική πολιτική στους 'ειδικούς' και να κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές των αδαών και των μαζών (άρα, χοντρικά, των φτωχών και μη προνομιούχων) είναι βεβαίως... Και εν κατακλείδι, είναι πάντοτε ενδιαφέρον το ερώτημα ποιος αφήνει τους πολλούς να παραμένουν αδαείς κι ανενημέρωτοι: συνήθως όσοι έχουνε αποστολή (επαγγελματική ή άλλη) να τους 'διαφωτίσουν'.

Συμπλήρωμα του συμπληρώματος, 23.ΙΙΙ: Μεταφέρω αυτούσιο απόσπασμα από ένα σημαντικό σχόλιο του π2, το οποίο ξεκαθαρίζει και διορθώνει κάποια σημεία πιο πάνω (η χαρά του να μπλογκάρεις):

Τα ίδια τα δεδομένα από μόνα τους σπανίως λένε κάτι· χωρίς τεχνικές ανάγνωσης αυτών των δεδομένων, ερμηνείας τους, τοποθέτησής τους σ’ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, είναι πολύ εύκολο τα «γυμνά» δεδομένα να οδηγήσουν σε παρερμηνείες. Σε όλες τις επιστήμες η κύρια δουλειά των επιστημόνων δεν είναι τα δεδομένα, είναι η ερμηνεία τους και η άντληση ευρύτερων συμπερασμάτων που με τη σειρά τους βοηθούν στην ερμηνεία και άλλων δεδομένων.

Βεβαίως, κι ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση: δεδομένα και γεγονότα χωρίς κάποια θεωρία δεν υπάρχουν. Φυσικά, θεωρία και παραδοχές δε συνεπάγονται 'ιδεολογική μεροληψία' -- χρειάζονται προσοχή αυτά τα πράματα ρε γμτ...

Έτος Εγγονόπουλου

Εγώ πάντως κατά βάθος ήθελα να γράψω κάτι για τον Εγγονόπουλο, τον χαμογελαστό ποιητή...

Quo usque tandem abutere patientia nostra?

Ι.
Η κυρία Δρούζα είχε το προνόμιο να φιλοξενεί σε δύο εκπομπές της τον κύριο Μερκούρη και την κυρία Βαχλιώτη για να μιλήσουνε για τη Μελίνα. Αφού τους διέκοψε αρκετές φορές για να εκφέρει τις απόψεις και γνώμες της και αφού παρουσίασε πολύ και ενδιαφέρον υλικό, κυρίως από το αρχείο του κυρίου Λάλα, θεώρησε σκόπιμο σχεδόν να εκβιάσει την κυρία Βαχλιώτη, προσωπική φίλη της Μελίνας, να εξηγήσει στο τηλεοπτικό κοινό ότι "η Μελίνα δεν ήταν εύκολη", επεξηγώντας ότι εννοούσε πως δεν έκανε σεξ με πολλούς.

Άφρισα. Οι λόγοι, χωρίς συγκεκριμένη σειρά, χρονολογική, αξιολογική ή άλλη:

Πρώτον, γιατί πρέπει να μας υπενθυμίζεται συνεχώς ότι τα τσομπανοβικτωριανά ιδανικά μας θεωρούν αξία, δόξα και τιμή να είσαι ολιγογαμική;
Δεύτερον, σύμφωνα και με τα τσομπανοβικτωριανά ιδανικά μας, μια τέτοια κουβέντα άπτεται της προσβολής νεκρού.
Τρίτον, τι μας νιάζει, κυρία Δρούζα, αν πήγαινε με πολλούς ή λίγους η Μελίνα;
Τέταρτον, γιατί πρέπει να υποστούνε μια τέτοια ερήμην δίκη στον αέρα περί της καθ' έξιν πορνείας ή μη της κυρίας Μερκούρη οικείοι της άνθρωποι;

ΙΙ.
Υπάρχει μια "παράδοση", η οποία υπηρετήθηκε από τους σχωρεμένους Βασίλη Ραφαηλίδη και Ρένο Αποστολίδη, σύμφωνα με την οποία η μόρφωση και η μελέτη νομιμοποιούν την ασχημοσύνη και τις φωνασκίες. Μια τέτοια συμπεριφορά ταυτίζεται με κάποιου είδους ιερή αγανάκτηση, σαν αυτή του Καϊάφα όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τους γρίφους του Κυρίου και κρατούμενού του.

Έτσι, οι Ραφαηλίδης και Αποστολίδης μάς άφησαν δυσβάσταχτη κληρονομιά, κατά την οποία όσοι φέρουν τη σπάθη της Επιστήμης, της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας, όσοι κάθονται στον θρόνο της Αμωμίας, ή κι όσοι έχουν απλώς πιάσει τον πάπα από τους τρολέδες, δικαιούνται να ρίχνουνε και κανα γαμοσταυρίδι στους συνομιλητές τους, σίγουρα πάντως να τον διακόπτουν, να τον χλευάζουν, να τον συκοφαντούν, να τον λοιδωρούν, καθώς και να στολίζουνε παρόντες και απόντες με χαρακτηρισμούς και μομφές και πέντε (5) φάσκελα. Βεβαίως, όλα αυτά δεν τα έπρατταν (ταυτόχρονα τουλάχιστον) απαραιτήτως οι μακαρίτες, όμως, αδελφοί, τι Παράδοση είναι η Παράδοση άμα δεν εμπλουτίζεται, δεν ανανεώνεται, δεν επεκτείνεται; Αι;

Επιπλέον, αυτή η παράδοση θεραπεύεται και καλλιεργείται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν αυτοχρισθεί τιμητές και καμώνονται αναπόδεικτα τους πανεπιστήμονες. Πολλές φορές αναρωτιέμαι το εξής: ποια κατάρτιση, ποια ουσιαστική εξοικείωση με το εκάστοτε υπό συζήτηση αντικείμενο και, κυριότατα, ποιο ερευνητικό έργο υποστηρίζει τους ισχυρισμούς όσων αλυχτούν; Από πού πηγάζει όλη αυτή η επιστημοσύνη και η επιδεικτική δοκησισοφία τους; Τι έργο έχουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί που παριστάνουνε τους τιμητές και μάντεις; Πόσοι από τους 'πανεπιστημιακούς' ασχολούνται ενεργά με την έρευνα; Πόσοι έχουνε διδάξει σε πανεπιστήμια; Ποια πανεπιστήμια; Για πόσο; (αυτές οι ερωτήσεις είναι ρητορικές).

Βαρυσημαντότητες

στην xilaren

Sraosha: History is a nightmare from which I am trying to awake
Rakasha: Wake up and smell the coffee.

Ως μίσθαρνα όργανα του Τζωρτζ Σόρος, της εβραιομασωνικής ΕΕ των απάτριδων και αποτυχημένοι τροτσκιστές -- μα όλοι οι τροτσκιστές de facto αποτυχημένοι δεν είναι; -- μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας και όχι αρβανίτικα. Τουλάχιστον τα βγάλαμε τα έρμα τα πτυχία μας. Γι' αυτό το τελευταίο, θα τα ξαναπούμε.

Η ατάκα δεν είναι του Πέρση παρακλητικού αρχαγγέλου, είναι του Stephen Dedalus, από το κεφάλαιο Νέστωρ του Οδυσσέα του Joyce.

Είδωλα

Ι

"Ανάθεμα στους Αλεξανδρινούς! Κατάρα κι ανάθεμα!" μουρμούρισα και σηκώθηκα από την πολυθρόνα κι ήρθα να κάτσω να γράψω αυτό το ποστάκι.

Έβλεπα που λέτε στην τηλεόραση μια συζήτηση με τον Δ. Καλοκύρη για τη μετάφραση των Βιζυηνού, Παπαδιαμάντη και Ροΐδη. Μεγάλο μέρος της συζήτησης έγινε με ιδεολογικούς όρους, λ.χ. ότι δεν πρέπει να μεταγλωττίζουμε τον Σολωμό γιατί ο Σολωμός, αν και ενίοτε εξίσου απόμακρος και δυσπρόσιτος με τους τρεις λογίους κυρίους, έγραψε στη δημοτική και θεμελίωσε τη νεοελληνική λογοτεχνία. Και ούτω καθεξής. Έχω μόνο μία απορία:

Ο Σαίξπηρ ακούγεται πολύ αλλόκοτος στα αγγλοαμερικανικά αυτιά εδώ και αιώνες. Πώς επιλύεται το πρόβλημα; Με γλωσσάρι; Όχι, γιατί, όπως πολύ πιο περιορισμένα στις περιπτώσεις των Τριών Κυρίων, πολλές φορές και η γραμματική (η μορφολογία και η σύνταξη) του Σαίξπηρ παρουσιάζει δυσχέρειες για τον σύγχρονο αναγνώστη. Το πρόβλημα επιλύεται με υπόμνημα όπου συντόμως επεξηγούνται δύσκολες λέξεις ή φράσεις και δυσπρόσιτοι γραμματικοί τύποι ή κειμενικοί υπαινιγμοί. Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο;

"Μα το υπόμνημα ενδέχεται να αποξενώσει ή να τρομάξει, να αποθαρρύνει έστω, τον σύγχρονο νέο". Όμως, ούτως ή άλλως, τα κείμενα των Βιζυηνού, Παπαδιαμάντη και Ροΐδη είναι από μόνα τους δύσκολα κείμενα, ακόμα κι αν βάλει κανείς στην άκρη τη γλωσσική απόσταση. Δεν πρόκειται για κείμενα που θα διαβάσει κάποιος που ψάχνει κάτι εύκολο ή όταν ψάχνει κάτι εύκολο.


ΙΙ

Εδώ και (τουλάχιστον) πενήντα χρόνια προσπαθούν πολλοί να πείσουνε τον κόσμο πως 'το σεξ δεν είναι καθόλου κακό πράγμα' και ότι 'ο πόλεμος είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο φαντασιακό κατασκεύασμα που λέγεται Απόλυτο Κακό'.

Εμένα προσωπικά δε χρειάζεται να με πείσει κανένας, αφού τα παραπάνω τα πρεσβεύω και τα προσυπογράφω. Αφορμή που τα σκέφτομαι αυτά ξανά είναι η εξής: στην κτηνώδη μπίχλα του γραφείου σήμερα μου πρόσφερε στιγμιαία αναψυχή η παρακάτω θεόγυμνη και έκπαγλη μορφή -- άνοιξε το μάτι μου, που λέμε:

εδώ

Ξαναναρωτήθηκα λοιπόν σήμερα γιατί υπάρχουνε τόσο λίγα ερωτογραφικά ελληνικά μπλογκ ή ελληνικά μπλογκ και με ερωτογραφικό περιεχόμενο. Αυτή δε είναι μια απορία που πρωτοείδα ζωγραφισμένη στα μούτρα του George Le Nonce, τον οποίο και ευχαριστώ.

Γενικότερα, κοιτώντας ελληνικά μπλογκ πολλές φορές νομίζω ότι είμαστε όλοι ανέραστοι έτσι που ασχολούμαστε με χίλια μύρια όσα (πλην του σεξ), άλλοτε ότι μας έχει καταπλακώσει ασήκωτη σοβαροφάνεια και σεμνοτυφία -- σαν αυτή που εμποδίζει έναν άντρα να πάει να αγοράσει προφυλακτικά χωρίς να πάρει επίσης τσίχλες, ξυραφάκια, σαμπουάν, μία γάλακτος, το Έθνος και μία οδοντόκρεμα (λες και δεν έχει πουλί).

Αλίμονό μας εάν (νομίζουμε πως) είμαστε υπεράνω του σεξ.

... και στις καλύτερες οικογένειες, μέρος Δ'

ή Δεν είμαι ο Πολύδωρας, καρντιά μου, my dear

Συνεχίζουμε εδώ, από xilaren. Σας υπενθυμίζω ότι η αστυνομία στη Βρετανία είναι (τάχα μου) φιλική, προσηνής, αγαπησιάρα, ευάερη κι ευήλια και μόνον περιστασιακά εκτραχηλίζεται και ατιμωρητί (;) σκοτώνει εν ψυχρώ επικίνδυνους βραζιλιάνους.

Προηγούμενα επεισόδια της βραβευμένης σειράς "... και στις καλύτερες οικογένειες":

1. Η Στοκχόλμη παραλύει από τα πρώτα χιόνια.
2. Ο βρετανικός τύπος γράφει για επιστήμη (πώς λέμε 'μίλα μου για μήλα').
3. Αγγλία, Γαλλία, λεξιπενία (τουλάχιστον τον Τσέγκο δεν τον πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος).

P, Q, R

Το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας δεν βασίζεται στην ανταλλαγή πληροφοριών και προτάσεων που η τυπική λογική μπορεί να χαρακτηρίσει ως αληθείς ή ψευδείς. Προς το τέλος του βιβλίου τους Relevance οι Dan Sperber και Deirdre Wilson εικονογραφούν αυτή τη διαπίστωση με το εξής μπανάλ αλλά εύλογο σενάριο:

Ανεβαίνεις με το αίσθημα στη Μονμάρτη και βλέπεις από κάτω τα ένδοξα Παρίσια (τα οποία ανέθρεψαν πνευματικώς τον Κ. Ζουράρι, ο οποίος σήμερα το πρωί άφησε κατά μέρος τις σύνθετες λέξεις δικής του παρασκευής και μας είπε ότι η 'Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία πρέπει να είναι αφήγημα με πρωταγωνιστές συγκεκριμένα πρόσωπα και να μην αρθρώνεται πάνω σε αφηρημένες ιδέες' και ότι 'τα παιδιά δεν μπορούνε να κάνουν εργαστήρια και ερευνητική δουλειά πριν τα 18 με 20' -- γι' αυτό μας έχει πάρει ο διάολος την παιδεία, να συμπληρώσω εγώ). Βλέπεις λοιπόν τα ένδοξα Παρίσια. Και αναστενάζεις έτσι κάπως επιτηδευμένα. Και σε κοιτάει το αίσθημα με νόημα. Υπήρξε επικοινωνία; Ναι. Υπήρχε πρόθεση επικοινωνίας; Ναι. Ποιο είναι το λογικό-αληθειακό περιεχόμενό της; Τρέχα γύρευε.

Έτσι, ποιητικά, για να υπεραπλουστεύσουμε λίγο τα παραπάνω, δουλεύει πολλές φορές και ο Πετεφρής. Σας παραπέμπω σε δύο πρόσφατα πολιτικά ποιήματα-καταχωρίσεις του, εδώ κι εδώ.

Ωστόσο, επειδή έχω βαρεθεί να κάνω αυτή τη δουλειά, να λινκάρω δηλαδή τον Πετεφρή, σας παρακαλώ πείτε του πώς θα βάλει το μελισσόκουμπο! Το ζήτησε και ο ίδιος, από αυτό εδώ το βήμα. Άντε, κάντε κανα ψυχικό.

Επίμετρο 12.ΙΙΙ: Διάβασα χτες στην κυπριακή εφημερίδα 'Πολίτης' ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την Ιστορία ως αφήγημα και γιατί όλοι έχουνε γνώμη γι' αυτήν. Το συνιστώ.

1.III

Η πρώτη Μαρτίου πάντα έρχεται απροσδόκητα. Τσουπ.

Έτσι ήρθε και πριν δυο χρόνια, όταν, νέα παιδιά τότε, αμούστακα κι απάρθενα (εγώ ούτε κουστούμι δεν είχα), ανοίξαμε το μπλογκ το Φεβρουάριο και ξύναμε το κεφάλι μας (ο καθένας το δικό του, δηλαδή) τι να γράψουμε. Πριν καλά καλά το πάρουμε χαμπάρι ή πρέφα, ήρθε ο Μάρτιος.

Το έχω ξαναπεί, αλλά θα το επαναλάβω για επετειακούς λόγους: μετά από δύο χρόνια, το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί σε αυτή την υπόθεση που λέγεται μπλογκάρισμα είναι οι άνθρωποι που γνώρισα και συνάντησα. Ωστόσο δεν παραγνωρίζω και τα άλλα: τα κείμενα που διάβασα, πώς ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι εσύ κι ο απόδημος γκέι εστιάτορας στην Ταϊτή σκέφτεστε (για) τα ίδια πράματα, το 'μπράβο' μπλογκάδων σοφότερών σου.

Επειδή εσείς μας καρφώσατε

ή 'Ποιος με ξυπνάει από τον αιώνιο ύπνο μου;'

Οι εξής (απ' όσο ξέρω): mauvais garçon, helion, kuk. Λοιπόν:

πΑ.
Δεν τρώω εντόσθια σε καμμιά σχεδόν μορφή. Τα πατέ τα άρχισα δειλά πρόπερσι.

Βου.
Δεν έχω κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο στο όνομά μου.

Γα.
Έχω ψηφίσει ΠΑΣΟΚ μια φορά (φτύστε και μουτζώστε άπλετα κι ελεύθερα).

Δη.
Επί της αρχής μού αρέσουν οι μελαχρινές αλλά ποτέ δεν τα είχα με μελαχρινή.

κΕ.
Οι άλλοι μού εκμυστηρεύονται (ενίοτε εκμνηστηρεύονται κιόλας) τα μυστικά τους τόσο αναλυτικά, τόσο απλόχερα και με τόση ειλικρίνεια, ώστε κατέστην εχέμυθος για λόγους αυτοσυντήρησης: αλλιώς θα με κυνηγούσαν να με δείρουν τόσοι και τόσοι.

Η αλυσίδα σταματάει (και) εδώ.

Εδώ ο κόσμος χάνεται

Είδα το Δέκα λεπτά αργότερα -- Η Τρομπέτα, μια πολύ ενδιαφέρουσα σπονδυλωτή ταινία του 2002 από εφτά σκηνοθέτες. Σας το συνιστώ.

Μια σημείωση: το θέμα του κατά πόσον η πόλη της Θεσσαλονίκης θα (έπρεπε να) τιμήσει τον Ατατούρκ είναι σοβαρό ζήτημα και αντιλαμβάνομαι και τη συμβολική βαρύτητά του αλλά και τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. Έχω σαφή γνώμη βεβαίως, αλλά αυτή δεν έχει σημασία εν προκειμένω. Και συζήτηση θα γίνει και διαφωνία θα προκύψει, αλίμονο. Αυτό που αρνούμαι πια να αντιληφθώ είναι οι διαστάσεις λάθρα εθνικού ξεπαρθενιάσματος που παίρνει κάθε τέτοιο θέμα.

Όμως με αυτά έχω ξανακαταπιαστεί εδώ. Οπότε, να μη σας τα ξαναζαλίζω. Γενικότερα, δε γίνεται πια, ως άτομα, ως άνθρωποι, να ξαναγυρίζουμε συνέχεια στα ίδια και στα ίδια μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας έχει συλλογικές εμμονές στις οποίες επιστρέφει συχνά για να παρθεί και να συνεπαρθεί. Πρέπει κανείς να προχωρήσει, να προχωράει. Να δει κι άλλα προβλήματα, πολύ πιο καίρια.

Παράδειγμα. Μπήκα στο μπλογκ της Μιραντολίνας και είδα σχόλια όπως 'πλύνε κανα πιάτο' και 'πλύνε καμμιά κυλότα'. Επίσης είδα και άλλα σκαιότερα, μέχρι και κατάρες και επικλήσεις καρκίνων και βιασμών οικείων! Όσον αφορά τα δεύτερα, ενδεχομένως τα συγκεκριμένα οιονεί γραΐδια (ποιος θα καταριόταν έτσι πια;) να έχουν, πέρα από ακράδαντη πίστη στο μαγικό, ελλιπή επίγνωση της ανθρώπινης θνητότητας, του πόσο εύθραυστες είναι οι ζωές μας, πόσο ευπαθή τα κορμιά μας και πόσο μπανάλ είναι η κοινή μας μοίρα. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Επειδή όμως κινδυνεύω να σας ζαλίσω με αυτό που κατ' ιδίαν η Μιραντολίνα μού προσήψε ως "η ψωναρα του δασκαλου [που] δεν [με] εγκαταλειπει", να πάω λίγο στα πιάτα και στις κυλότες. Πλένω κι εγώ πιάτα και κατσαρόλια, τρίβω ταψιά με ζήλο, πλένω και κυλότες και σλιπ και μποξεράκια και φανέλες και κάτι πρόστυχα στρινγκάκια. Επίσης, τα απλώνω στο μπαλκόνι αυτοπροσώπως να στεγνώσουν. Μου έχουνε γράψει πολλά και διάφορα στο μπλογκ, κοντά δυο χρόνια τώρα, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δε με έχουν προκαλέσει να κάνω κάτι από αυτά. Γιατί;

Οι φίλοι αυτού του μπλογκ που δεν είστε φίλοι της Λοκαντιέρας θα πείτε "μα γιατί γράφεις πιο εξαιρετικότατα από αυτήν. Μα γιατί είσαι σοβαρός." Κουτουλού. Παρότι δεν πρέπει να δυσαρεστώ το κοινό μου, νομίζω ότι δεν είναι αυτός ο λόγος. Κανείς δε μου είπε ακόμα να πλύνω βρακιά και πιάτα ή να μαντάρω κάλτσες γιατί δεν είμαι γυναίκα.

Δεν ακολουθεί κήρυγμα για τον σεξισμό στον κόσμο μας, έχει κι η ψωνάρα του δασκάλου τα όριά της.

Πάω να μαντάρω καμμιά κάλτσα τώρα. Μετά έχει μακραμέ ή βελονάκι.

Ελληνικά βίντεο κλιπ

hommage à Kukuzelis

Σχεδόν μαζί με εκείνο το μνημειώδες (το 'Αχάριστη'), όπου ο Τσαλίκης πηδάει τις καγκελοπαγίδες του Αβραμόπουλου και πλακώνει στις κουτουλιές, στις μπούφλες και στις καρπαζιές την ομώνυμη αχάριστη πάνω στα μάρμαρα (όπου κακιά σκουριά δεν πιάνει),



ήρθε αυτό:



"Τι θα κάνω;" αναρωτιέται ο τροβαδούρος Πετρέλαιος.
Τελικά, ρε σεις, το καίει το ρημάδι.

*

Όθεν:

Κακός σύμβουλος οι καυλοτσαντίλες, παιδιά μου.

Ιδίως όταν οδηγείτε.

Σπουδή στον Πετεφρή

Πρέπει κανείς να μοιράζεται (τα πάρα πολύ λίγα πια) διαβάσματά του στην μπλογκοκοινωνία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, όλα από τον Πετεφρή:

• Μάθε, παιδί μου, γράμματα.
• Ιστορικές σημειώσεις.
• Ο Πετεφρής και ο κακός (μπου!) Μεσαίων.
• Και ολίγον μεταμπλόγκισμα, ο χρόνος και το μπλογκάρισμα ως το genre του δυναμικά εκτυλισσόμενου (μπαρδόν, σας στράβωσα).

Επίμετρο 12 Φεβρουαρίου: Κι άλλα, κι άλλα:

• Παππούς και εγγονός.
• Φραγκόκοτες, δάσκαλοι κι ερζάτς πολιτισμοί (όπως περίπου κι εδώ).

Επίμετρο B' 14 Φεβρουαρίου: (τελευταίο):

• Εγώ ο ξένος.
  

Ο Θρασύβουλας κι οι Αυθέντες

Ι.

Κάποτε έγραψα εδώ ότι "στην Ελλάδα όλες οι γνώμες είναι ισοβαρείς. Η άποψη του ειδικού είναι εξίσου έγκυρη με τη δική μου, άρα αλληλοεξουδετερώνονται [...]". Πολλοί εσπευσαν να συμφωνήσουν τότε. Δεν είχα δίκιο. Αργότερα κατάλαβα το σφάλμα μου: στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες αλλά σε μικρότερη κλίμακα και όχι τόσο εξώφθαλμα και ξετσίπωτα, η γνώμη του ειδικού δεν είναι απλώς 'ισοβαρής' με του οποιουδήποτε, είναι υποδεέστερη.

Ο απλός άνθρωπος φυσικά και ξέρει περισσότερα από τον ειδικό, τον επαΐοντα. Έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο της Ζωής. Επίσης, τον ειδικό, τον επιστήμονα, τον γραμματιζούμενο τον τυφλώνει η επιστημοσύνη, η εξειδίκευση, τα σκοτεινά κι ανεξιχνίαστα συμφέροντα πολυώνυμων και δυσδιάκριτων αδερφάτων, παρασυναγωγών, μυστικοσυμβουλίων. Έτσι, λόγου χάρη, οι γιατροί πολεμούν την ομοιοπαθητική και τα λεγόμενα 'πρακτικά' γιατροσόφια μόνο και μόνο γιατί τα παίρνουν από τις φαρμακοβιομηχανίες, οι γυμναστές και οι διαιτολόγοι τις διάφορες καταιγιστικές αφυδατωτικές και ιστολυτικές δίαιτες για να πηγαίνει σε αυτούς ο κοσμάκης και να τους τα σκάει· άλλοι είναι μίσθαρνα όργανα στρατολογημένα από τους ισοπεδωτές εθνών, λαών και κόσμων· οι συμπαθέστεροι τέλος είναι εκτός επαφής με την πραγματικότητα και τη ζωή, περιπλανιούνται και σέρνονται χαμένοι μέσα στα βιβλία, αφού το διάβασμα τους έχει χτυπήσει κατακούτελα, ως άλλη βουρδούμπελη.

Κι έτσι, όσο πιο πολύ αναθεματίζεται η φραπελιά, τόσο περισσότερο στριμώχνονται οι απλοί άνθρωποι και απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Ζωής (τουλάχιστον τόσο αναξιόπιστου όσο τα υπόλοιπα) να καταπιούν ηδονικά τις τοξίνες της.

ΙΙ.

Παρόλα αυτά, μπορεί κανείς να επικαλεστεί την Αυθεντία με τους πιο αδόκιμους (και αδόκητους) τρόπους -- και τώρα ήρθε η ώρα να ελέγξω μερικούς επαΐοντες και ειδικούς. Σε μια συζήτηση μεταξύ τρίτων με θέμα κάποιον απόντα λόγιο-συγγραφέα, ένας από τους συνομιλητές υπαινίχθηκε ότι ο λόγιος-συγγραφέας εμφορείται από εθνικιστικές, πατριδοκεντρικές και αιματοχωματολατρικές ιδέες. Ένας άλλος συνομιλητής, ο οποίος γράφει επί χρήμασι, αντέκρουσε αυτόν τον (εν μέρει εσφαλμένο) ισχυρισμό με το εξής σκεπτικό: ο λόγιος-συγγραφέας έχει σπουδάσει στο Παρίσι (ω!), και μάλιστα τον καιρό του Μάη (του '68, ντε), άρα αποκλείεται κάτι τέτοιο. Όπερ έδει δείξαι.

Δεύτερο παράδειγμα τέτοιας κωμικής επίκλησης σε μια σαθρή αυθεντία είναι και το εξής. Όταν ξεκίνησε ο θόρυβος της φραπελιάς, έγινε μία τηλεοπτική συζήτηση για το θέμα, παραδόξως κόσμια. Ένας από τους συνομιλητές έθιξε το θέμα κάποιου Ιταλού αγύρτη ο οποίος έστειλε στον τάφο 41 (νομίζω) άτομα με τις ψευτοεναλλακτικές θεραπείες του. Ένας άλλος συνομιλητής απάντησε ότι έχει ίδια πείρα επί του θέματος επειδή

α) εκείνον τον καιρό ασκούσε την ιατρική στην Ιταλία,
β) έχει την ιταλική υπηκοότητα.

Ας εφαρμόσω λοιπόν όσα έμαθα για το πώς η εντοπιότητα ή και η αοριστία προσδίδουν κύρος:

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Sraosha έχει γράψει και έχει δημοσιεύσει εκτενώς. Μιλάει έξι γλώσσες. Υπήρξε μαθητής του Α. Καρκαγιάννη, του Γ. Μπαμπινιώτη, της Π. Ρηγοπούλου, του Σ. Πάνου, του Μ. Φιλιππίδη, του Φ. Γεωργελέ, του Σ. Ράμφου, του Σ. Τσαγκαρουσιάνου, του Μητροπολίτη Λαμίας Νικολάου, του Μ. Φάις και του Τσόμσκυ (αμ λείπει ο Μάρτης;). Έχει προσκληθεί ως ομιλητής στο Χάρβαρντ, στη Σορβόννη, στο Καίμπριτζ και στο Λάιντεν. Το 1997 συντέλεσε στην εκλογική νίκη των (πρώην) Εργατικών στη Βρετανία. Αυτή την εποχή διαχειρίζεται τις τύχες μέρους του ελληνικού κυπριακού λαού.

Όλα τα παραπάνω έχουνε κάποια βάση. Όμως, ερωτήσεις: τι έχει γράψει; πού το έχει δημοσιεύσει; πόσο καλά μιλάει τις γλώσσες; τι θα πει 'μαθητής'; (συνέφαγε, συνήπιε; διάβασε βιβλία τους; πήγε σε μία, δύο, έξι ομιλίες τους; του μάθαν ορθογραφία και έκθεση ιδεών;) Με τι αφορμή και γιατί προσκλήθηκε όπου προσκλήθηκε; Πώς συντέλεσε στην άλωση του Ιράκ; Πόσο μεγάλο είναι το 'μέρος' του λαού του οποίου τις τύχες διαχείριζεται;

Συγγνώμη για την τσαντίλα. Παραφέρθηκα, αλλά μάλλον θα το ανεβάσω.

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι

Από τον Μπερεκέτη, μέσω Κουκουζέλη.

Ψυχοβγάλτης

Είδα προχτές την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη Η ψυχή στο στόμα. Ο Οικονομίδης είναι, φυσικά, ο σκηνοθέτης του θρυλικού Σπιρτόκουτου, της σημαντικότερης ελληνικής ταινίας των τελευταίων ετών μαζί με το oeuvre του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.

Περισσότερο και από το Σπιρτόκουτο, Η ψυχή στο στόμα είναι μία καταιγιστική ταινία, τρομακτική στην αλήθεια της. Πρόκειται για ένα βίαιο έργο, όπου όμως το μεγαλύτερο μέρος της βίας είναι ψυχολογικής φύσης. Πιθανότατα ο τίτλος να αναφέρεται και στο τι παθαίνει ο θεατής παρακολουθώντας μια ατέρμονη κι άσκοπη πάλη συντεθειμένη από κοντινά πλάνα σε αμείλικτα μούτρα είτε μουτζουρωμένα από ηλεκτρικό ημίφως είτε που τα καταυγάζει λαμπτήρας φθορίου.

Ο τόνος της ταινίας είναι τόσο αβάσταχτα ισορροπημένος, ώστε όταν έχεις δύο τραμπουκάκια να επαναλαμβάνουν, εν είδει των συντόμων 'Κύριε Ελέησον' και λίγο σαν γηπεδική ιαχή, την προτροπή 'πούτσο και ξύλο', 'πούτσο και ξύλο', 'πούτσο και ξύλο', 'πούτσο και ξύλο', 'πούτσο και ξύλο', 'πούτσο και ξύλο', δε γελάς. Δε γελάς καθόλου. Γιατί μόλις έχει προηγηθεί από το στόμα του ενός η ελλειπτική αλλά ανατριχιαστική περιγραφή ξυλοδαρμού μιας γυναίκας, της κοπέλας του.

Όσον αφορά το 'στόμα': οι διάλογοι είναι αυτό που λέμε 'οχετός', ένα αφηγηματικά στημένο ανθολόγιο της ελληνικής βωμολοχίας. Όχι με τον χαζοκολωνακιώτικο τρόπο της ελληνικής επιθεώρησης αλλά ως το όπλο όσων δεν έχουν όπλο, τουλάχιστον όχι εύκαιρο όπλο. Πού και πού, εκρήξεις απροσδόκητης δημιουργικότητας, γλωσσικής, αφηγηματικής, εικαστικής. Αλλά καμμιά ανάταση. Καμμία. Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά είχε αποχωρήσει ο μισός σινεμάς. "Αμάν πια, 'μαλάκα' και 'μαλάκα' και 'μαλάκα'... τι ταινία είναι αυτή;"

Μπορεί να είναι επαρχία εδώ (κάτι μας είπε για 'Πρέβεζα' ο σκηνοθέτης μετά αλλά ίσως να παράκουσα), όμως η ερώτηση είναι καίρια: γιατί να πάει ο Αθηναίος θεατής να δει στο σινεμά Μικρόκοσμος μια ταινία που αποθέωσαν οι κριτικοί και που αρνούνται να διανείμουν οι διανομείς; Γιατί να υποστούν την τρομακτική, αν και εν πολλοίς αναίμακτη, βία αυτής της ασφυκτικής ταινίας;

Γιατί πρόκειται για μια βαθύτατα πολιτική ταινία, για μία απροσδόκητα οξυδερκή ματιά πάνω και μέσα στην πραγματικότητα του καθημερινού, διαπροσωπικού φασισμού. Αντί για την αφ' υψηλού πομπώδη ακυρολεκτική συνθηματολογία (σεναριακή και εικαστική, έτσι;) που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του 'νέου' ελληνικού κινηματογράφου, εδώ έχουμε μία ταινία υπαινικτική και ταυτόχρονα άμεση, δουλεμένη αλλά όμως σάρκινη, γήινη. Ο Οικονομίδης είναι θυμωμένος αλλά και ανήσυχος, τρυφερός και καθόλου υπεροπτικός αλλά ειλικρινά πύρινος.

Ταυτόχρονα, είναι μια ταινία για έναν κόσμο όπου απουσιάζει εντελώς η Αγάπη. Ο μικρόκοσμος όπου οι ήρωες του Οικονομίδη παλεύουν ορίζεται από την οικογένεια ως φορέα εξουσίας και καταπίεσης. Με τα υλικά της πλέκεται ένα κλουβί αποκλεισμού, ανέχειας και απαιδευσιάς, μια μίνι κόλαση όπου, ανάμεσα σε όλα αυτά, δεν υπάρχει πουθενά Αγάπη. Η απουσία της Αγάπης και μόνο οδηγεί στη σιωπή κάποιους ήρωες του Μπέργκμαν. Τους ήρωες του Οικονομίδη τους οδηγεί στα σοπάκια, στις κατραπακιές, στη χυδαιολογία, στο μηχανικό μπινελίκωμα και στο άγριο βρισίδι.

Πηγαίνετε στον Μικρόκοσμο. Ή περιμένετε να βγει σε ντιβιντί. Ή καθήστε να ακούσετε να μιλάν άλλοι για την ταινία σε καμμιά δεκαετία -- όπως έγινε με το 'La Haine'. Εμένα πάντως η ταινία με συντάραξε, και (νομίζω) μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο. Αφού πρώτα μου έβγαλε την ψυχή, φυσικά.

«Όταν η κοινωνία αποτύχει, το έθνος εμφανίζεται ως η υπέρτατη εγγύηση»

Και από εδώ.

Ελληνορθόδοξη μελαγχολία σε τέσσερα μέρη

Ένα -- Con brio. Meno Mosso

Στη Λευκωσία υπάρχει ένα μικρό καφενείο που λέγεται τα Καλά Καθούμενα. Είναι σχεδόν πάνω στην Πράσινη Γραμμή. Παλιά ήτανε στέκι ΕΛΔΥΚάριων που μέθαγαν με κουμανταρία και κάπνιζαν λιβάνια και θυμιάματα. Τώρα πια μαζεύει την ελπίδα αυτού του τόπου (ευτυχώς όχι αποκλειστικά, εννοώ πως η ελπίδα αυτού του τόπου συχνάζει και αλλού). Το έχει ένας τύπος φραγκάτος που λέγεται Σύμης, παίζει ωραίο κλαρίνο κι είναι πιστός χριστιανός. Επί σχεδίου Ανάν είχε λοιπόν διχαστεί: η πίστη του του υπεδείκνυε ΝΑΙ (μπα σε καλό του, μάλλον με τίποτε υβριδικούς Κουάκερους-Μπαχαϊστές θα έμπλεξε την Ορθοδοξία δαύτος, αφού εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε η ανελέητη στρατιά του Βασιλέως Ηρακλείου), η συνείδησή του όμως φωνασκούσε ΟΧΙ. Τελικά κρέμασε ένα πανό: Δεν ξεχνώ αλλά συγχωρώ. Μόλις την παραμονή των φετινών Χριστουγέννων το έμαθα.

Δύο -- Rubato

"Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε η ανελέητη στρατιά του Βασιλέως Ηρακλείου". Και ναι και όχι. Έτσι είναι οι Ορθόδοξοι στην Ανατολική Ευρώπη, όπου η λεγόμενη πολιτική Ορθοδοξία έχει συνάψει τον ανίερο και ακύμαντο γάμο της με τους κατά τόπους εθνικισμούς. Δεν ήταν όμως, λόγου χάρη, έτσι οι Ορθόδοξοι της Δυτικής Ευρώπης που γνώρισα, όσοι δηλαδή βρέθηκαν Ορθόδοξοι από επιλογή τους και όχι λόγω καταγωγής. Αυτό το θυμήθηκα πέφτοντας εντελώς κατά λάθος πάνω στο μπλογκ ενός παπά. Αξίζει μια γύρα, και να ρίξετε και μια ματιά στις ζεύξεις του προς άλλα ορθόδοξα μπλογκ.

Βλέπεις αυτά τα μπλογκ και βλέπεις και αντιστοίχων (;) πεποιθήσεων (;) εγχώρια· τα συγκρίνεις κι απορείς. Στα ξενορθόδοξα μπλογκ βρίσκεις θεολογικές πραγματείες, προσευχές, εκκλησιολογικές συζητήσεις, σημειώσεις πάνω στην (καθημερινή) ορθόδοξη ηθική, στοχασμούς για τις σχέσεις μας (των Ορθοδόξων, ντε) με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Στα ελληνορθόδοξα μπλογκ βλέπεις καμμιά φορά τον Χριστό Ταξίαρχο (ήμαρτον Κύριε!) και τον Χριστό Ξυλόσοφο (ήμαρτον Κύριε!), συνήθως δε τον Καραγκιόζη Φούρναρη με περιβολή σεμνοσαλότητος και συνοδεία κληρικολαϊκής στρουμφοπαρέας.

Πού το πάνε, πού το φέρνουν οι ξενορθόδοξοι, στον Χριστό και στην Εκκλησία το γυρίζουν (άντε και στον Ιωάννη της Κλίμακος ή στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο). Πού το πάνε, πού το φέρνουν οι ελληνορθόδοξοι, στον Όσιο Σλόμπονταν τον Νέο Σφαγέα, στο βίωμα της τάχα μου αγιασμένης γιαγιούλας που καταδίωκε με μανία κόρες και νυφάδες, στον καημό και στο φαλιμέντο της Ρωμιοσύνης (άντε και σε τίποτα αντισέξ γεροντάδες ή στον εκάστοτε μπεκροκανάτα κοσμοκαλόγερο ομολογητή του Cutty Sark) το γυρίζουν.

Θλίψη με κατέλαβε και πάλι.

Τρία -- Moderato

Τα έχουμε ξαναπεί (μη φωνάζεις xilaren). Πάψτε να νομίζετε πως είμαστε μοναδικοί, έστω και στις αθλιότητές μας (σουτ, είπα, xilaren). Ακούστε τον Mazower:

Ενα άλλο μάθημα που αντλεί κανείς από τη μελέτη της ιστορίας της Θεσσαλονίκης είναι ότι ο εξελληνισμός αποτελεί ισχυρότατο μηχανισμό και από πολιτισμικής πλευράς έχει τεράστιες δυνατότητες. Επιτρέπει στους μετανάστες να γίνουν Ελληνες. Την ξενοφοβία φυσικά τη συναντάς παντού - όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά είναι εντυπωσιακό που εδώ δεν αποτελεί τόσο σοβαρό ζήτημα όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ισως γιατί σε κάθε ελληνική οικογένεια υπάρχει και ένα μέλος της που έχει μεταναστεύσει, και ακόμη ακόμη γιατί οι Ελληνες όχι μόνο αναγκάστηκαν στο παρελθόν πολλές φορές να μεταναστεύσουν αλλά υπέστησαν και την προσφυγιά. Δείτε, αντίθετα, τι συμβαίνει λ.χ. στην Ιταλία που γνώρισε τη μετανάστευση, όχι όμως και την προσφυγιά. Στα δικά μου μάτια η ιταλική κοινωνία μοιάζει πολύ πιο επαρχιώτικη και εσωστρεφής από την ελληνική.

Τέσσερα -- Largo. Vivace

Κρατάμε από όσα λέει ο Μαζάουερ τα περί Ιταλίας, έχει πέσει διάνα. Όμως, λίγο η γητεύτρα π'τάνα που λέγεται φιλελληνισμός λίγο η βρετανική ευγένεια τον εμποδίζουνε να δει ή να πει ότι όντως η ξενοφοβία αποτελεί και στην Ελλάδα "τόσο σοβαρό ζήτημα όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες". Απλώς εδώ εκδηλώνεται αλλιώς, με τον μουγκό και άδηλο τρόπο του Έλληνα που κοιτάζει κλεφτά και μορφάζει κρυφά, εδώ έρχεται από την ύπουλη ατραπό της αποφυγής κι όχι από τη λεωφόρο της σύγκρουσης για να σου μπήξει και να σου στρίψει (κι όχι, βέβαια, "στρέψει") το πουνιάλο πισώπλατα.

Τίποτε δεν έχουμε μάθει από την προσφυγιά. Το κέρατό μας, ολωνών.

Όμως, στο τέλος, θα δούμε καλό: θα γίνουν οι μετανάστες Έλληνες, όσοι θέλουν κι άμα θέλουν φυσικά. Ίσα-ίσα για να σκάσουμε εμείς.

Η λύσις του μυστηρίου

Ποίος είναι, επιτέλους, ο Rakasha; Τι θέλει από τη ζωή μας; Τι πίνει και δε μας δίνει;





























Όπως θα παρατηρήσατε οι πιο παρατηρητικοί από εσάς, πίνει εσπρέσσο με (λίγη) ζάχαρη! Οπότε, καλά κάνει και δε μας δίνει.

Μπάχαχα.

El sueño de la razón produce monstruos

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για την εκκωφαντική απουσία κοινωνικής συνείδησης, κοινωνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς και για τη γενικότερη αναισθησία, που μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες· σκέψεις ερεβώδεις που γέννησε το αυτοκινητομάνι, το σκουπιδομάνι και το ειδησεομάνι των εορτών. Ειδικά το τελευταίο: ιδού ο τόπος μας που καλείται πνευματικώς Σόδομα και Έδεσσα (πρβλ. Αποκάλυψη 11, 8), όπου το σεξ αποτελεί μυστικό όπλο κατά παιδιών, ξένων, φτωχών, γυναικών: των αδυνάτων.

Νυστάζω όμως, το "πνεύμα μου κοιμάται" (όπως αποκαλούσε η μάνα μου την κατάσταση πάλης με τον ύπνο στην αντικλίμακα της νύστας).

Καληνύχτα λοιπόν. Καλή βδομάδα.